پیام آور جاویدان (متن ادبی) الأدب والفن

"اکنون نوبت تو بود که نور و پردیس را رها کنی و به هیئت‌ خاک‌نشینان به دنیای فانی پاگذاری؛اما انگار خداوند نور را در وجودت به ودیعه گذاشته بود تا وقتی می‌آیی،مادرت‌ بتواند به واسطه‌ی درخشش تو،سفیدی کاخ‌های فارس‌ و شام را ببیند. چه صبورانه شمع وجودت را تا ابد برای روشن‌ کردن جاده‌ی زندگی‌ام فروزان نگه داشتی و من چه سبکسرانه زیر نور مهتابی تو گل بازی‌ کردم! یاس‌های نوازشت،سایه‌ی تلخ بی‌کسی را از روحم‌ می‌زدود و به سرانگشتانم می‌آموخت که پیامبر آرامش‌ برای پروانه‌های ناآرام پاییزی باشم. تو،تمام آن‌چه را که همه داشتند،یک‌جا داشتی و صد البته‌ که تو خواسته بودی بر اوج عزت باشی و من،خود،خواسته بودم‌ که در حضیض ذلت غوطه‌ور بمانم. وه!که چه لذت‌بخش بود زمانی‌که نور هدایت را در وجودت مشاهده می‌کردی و حاضر نبودی آن را با دنیایی عوض کنی. با تمام این حرف‌ها،دوست دارم شاگرد همیشگی‌ات باشم و تو معلم ابدی من!"