فرهنگ و هنر: نوروز مقالة

"ایمان به اینکه نوروز را ملت ما هر ساله در این سرزمین برپا می‌داشته است، این اندیشه‌های پرهیجان را در مغزمان بیدار می‌کند که:آری،هر ساله!حتی همان سالی‌ که اسکندر چهره‌ی این خاک را به خون ملت‌ ما رنگین کرده بود،در کنار شعله‌های مهیبی‌ که از تخت جمشید زبانه می‌کشید،همان‌جا، همان وقت،مردم مصیبت‌زده‌ی ما نوروز را جدی‌تر و با ایمان بیشتری برپا می‌کردند؛آری، هر ساله!حتی همان سال که سربازان قتیبه بر کناره‌ی جیحون سرخ رنگ،خیمه برافراشته‌ بودند و مهلب خراسان را پیاپی قتل عام‌ می‌کرد،در آرامش غمگین شهرهای مجروح‌ و در کنار آتشکده‌های سرد و خاموش،نوروز را گرم و پرشور جشن می‌گرفتند. اگر روزی خدا جهان را آغاز کرده است، مسلما آن روز،این نوروز بوده است. نوروز که با جان ملیت زنده بود،روح مذهب‌ نیز گرفت؛سنت ملی و نژادی،با ایمان مذهبی‌ و عشق نیرومند تازه‌ای که در دل‌های مردم‌ این سرزمین برپا شده بود پیوند خورد و محکم‌ گشت،مقدس شد و،در دوران صفویه،رسما یک شعار شیعی گردید،مملو از اخلاص و ایمان و همراه با دعاها و او راد ویژه‌ی خویش."