خلاصة:
اکنون هم متخصصان و هم والدین بر این امر صحه میگذارند که تماشای تلویزیون برای کودکان عوارض ذهنی و جسمی به همراه دارد. همه تأیید
میکنند که کودکان، بلافاصله پس از تماشای تلویزیون، از خود رفتارهای ناشایستی چون بدخلقی و خشونت بروز میدهند. بحث و بررسیهایی که
کارشناسان پس از این مطالعات صورت میدهند، بیشتر مربوط به این مسأله است که آیا کودکان در زمان تماشای تلویزیون دچار نشئگی
میشوند؟ و آیا میتوان تماشای تلویزیون را در زمره «اعتیاد» گنجانید.
ملخص الجهاز:
"» برازلتون این مکانیسم تعطیل کننده را به نشئهآوری تلویزیون که در میان کودکان کمسن و سال امری رایج است، مرتبط میکند و میگوید: «تلویزیون درست مانند نور اتاق عمل، محیطی را خلق میکند که این محیط نسبت به کودک حالت حمله و تهاجم دارد و وی را کاملا مستغرق میکند؛ او میتواند تنها با فعال کردن مکانیسم تعطیلکنندگی خود، نسبت به این محیط واکنش نشان دهد و بدین ترتیب، بیشتر حالت انفعالی به خود میگیرد.
آیا این نگرانی، حاصل حرکت جامعه ما به سمت فعالیت بیشتر و کسب درآمد بیشتر است؟ آیا این حقیقت که والدین ترجیح میدهند کودکانشان، به عنوان مثال، به جای مشاهده تلویزیون، مطالعه کنند، صرفا ترجیح تجربه شفاهی بر تجربه دیداری متوسط جامعه ما را منعکس میکند؟ هر والدی در دوره رشد کودکش از زمان تولد، شاهد پیشرفت قابل ملاحظه وی از حالت انفعال عمومی و وضعیت پذیرش، به فعال شدن و اقدامات علمی و موفقیتآمیز آنها است.
آیا رفتار ناشایست پس از تماشای تلویزیون، میتواند علامتی برای والدین باشد که کودک آنها خسته و کوفته است و نیاز به استراحت دارد؟ در این صورت، چرا والدین باید اینگونه بپندارند که تماشای تلویزیون فعالیتی آرامبخش و تسکین دهنده است و اغلب، کودکان خسته و درمانده خود را تشویق میکنند که مقابل دستگاه تلویزیون بنشینند؟ بسیار بعید است که بد خلقی پس از تماشای تلویزیون، مشابه علائمی چون رفتار غیرعادی زمان آغاز یک بیماری و یا در پایان خواب باشد."