کسی ندانست - مجلة عصر آدینه الأدب والفن

"کسی ندانست حمیده(باران)رضایی یوسف‌ را بر سر بازار مصر می‌فروختند. -همیان‌ روی همیان‌ گذاشتند . یوسف هنوز سنگین بود. دست روی دست گذاشتند. جمعیت حیران جمالش بود. -پیرزن فقیر شهر بود با دو کلاف درهمش-جلوتر آمد. چشم دوخت در چشم‌های یوسف. کلاف میان دست‌هایش می‌لرزید، و چیزی درون سینه‌اش انگار. تاجر گفت:به تماشا آمده‌ای؟-پیرزن گفت:نه، قصدم معامله است. پیرزن مات نگاهش‌ بود. اشک از خنده به چشم‌های تاجر آمد. گوشه چشم‌های پیرزن هم قطره‌ای‌ می‌درخشید. -تاجر گفت:چه می‌گویی پیرزن؟یوسف را هم وزنش طلا می‌خواهم،گمانت به دو کلاف درهم تو خواهم داد؟!-پیرزن گفت: می‌دانم. -تاجر گفت:پس می‌خواستی خودت را مضحکه عام کنی؟- پیرزن گفت:نام مرا نیز در ردیف خریدارانش بیاورید. صدای تق تق محزون عصایش پتکی بود بر بهت جمعیت. -عزیر مصر بردش؛- هم وزنش طلا داد، گویی‌ یک هزارم‌ دارایی‌اش را. -دل‌ کوچک یوسف در هوای پیرزن‌ می‌تپید. - عزیز مصر بردش؛-کسی‌ ندانست؛یوسف هنوز سنگین بود."