نقد: قطعه های یک پازل مقدمة ومراجعة

"از آنجایی که تئاتر ایران،هنوز در دوران رسیدن به ثبات و ساختار هدفمند به سر می‌برد و هنوز برخی از هنرمندان به قدرت داستانگویی نمایشی و کارکرد شیوه‌های تثبیت شده تاریخ نمایش‌ پی نبرده‌اند،حرکت در مسیر داستانگویی از طریق تکنیکهای شناخته شده جهانی در تئاتر و ساختن فضای یکپارچه و هماهنگ با کلیت اثر،یک نقطه قوت به شمار می‌رود؛ چرا که برای ساختن هر سازه‌ای نیاز به ستونها و زیرساختهای مطمئن حس می‌شود؛ اما استفاده نکردن از مؤلفه‌هایی که داستان اثر در اختیار کارگردان قرار می‌دهد،باعث‌ پریشان حالی و از هم‌گسستگی در جای‌جای آن می‌شود. اگر هر عنصر نمایشی را مانند قطعه‌ای در نظر بگیریم،یک نمایش را می‌توانیم به‌ صورت یک پازل تصور کنیم؛پازلی که تنها زمانی معمایش حل می‌شود و تنها زمانی‌ آنچه را که درونش نهفته است،هویدا می‌سازد که تمامی قطعه‌ها در کنار یکدیگر و در جای درست با زاویه درست و مطابق با دیگر اجزا،چیده شده باشند."