ملخص الجهاز:
"فضای تئاتری باروک تا نیمه قرن نوزدهم ادامه یافت و به صورت سالنهای طلایی و پرزرقوبرق اپراخانههای بزرگ درآمد که با همان اصولی ساخته میشدند؛اما بسیار عظیم بودند تا بتوانند برای اجرای اپرا استفاده شوند؛زیرا اپرا در این دوره،بخشی از رپرتوارهای ملی در سراسر جهان شده بود.
اگرچه تالار نمایش،وسیعتر شده و فضای موجود برای بازی بر روی صحنه عملا کاهش پیدا کرده بود و اجرا کنندگان مجبور بودند اریاهای خود را در جلوترین بخش صحنه بخوانند تا بتوانند هم رهبر ارکستر را ببینند و هم صدایشان را به حضار برسانند.
(به تصویر صفحه مراجعه شود) طرح 2:طراحی تالار هاکستن صمیمیت این فضا بناچار بر اجرا کننده و مکان کنش نمایشی در فضای صحنه تأکید میورزد.
شعار«ادوارد گوردون کریگ»مبنی بر اینکه طراح صحنه برای طراحی نهتنها باید به دستهایش،بلکه از پاهایش هم استفاده کند،اهمیت مشاهده و حس کردن فضا را تأکید میکند؛اینکه همواره در جستجوی این باشیم که چگونه به فضا شکل بدهیم تا بازیگران به بهترین وجه،بازی خود را ارایه دهند.
گاه خود فضای خالی برای نمایش،شکلی ارایه میدهد بویژه آن زمان که قرار است تمامی فضا مورد طراحی قرار گیرد؛حتی جایگاه تماشاگران.
فضای خالی دارای امکانات بینهایت سنوگراف است،چه یک سالن تئاتر سنتی باشد که مخصوص این کار ساختهشده،چه ساختمانی بازسازی شده باشد که مورد استفادهاش تغییر یافته و جانی دوباره یافته است.
این تصویر،شامل یافتن مکان و فضای مناسب برای بازیگران و اشیاست که با حقیقت کلمات و پژواک داستان تلفیق میگردد؛اما این تصویر،فضایی بر روی صحنه تزیینی نیست،بلکه تصویر دیداری نیرومندی است که دنیای نمایشی را که کارگردان با استفاده از بازیگران در فضا آفریده است،تکمیل میکند."