نقد: سکوت در اندیشیدن (نگاهی به نمایش "سکوت" نوشته حسین مهکام) مقدمة ومراجعة

"چشمهایتان را ببندید و گوشهایتان را باز کنید؛اما چیزی را از دست می‌دهید؟ ریخت نمایش به گونه‌ای است که کمتر عمل و کنش بیرونی و بصری برای ارایه‌ دیده می‌شود و اندک عملی که از سوی بازیگران در صحنه رخ می‌دهد آن قدر مهم‌ و محسوس نیست که نبودشان خدشه‌ای بر روح اثر وارد کند. استاد که خوابیده است تا پایان صحنه برمی‌خیزد و چند قدم بر می‌دارد و شاگرد،همچنان تاب می‌خورد و تا پایان،هیچ کنش بیرونی ندارد؛حتی استفاده‌ای از آکسوسوارهای دیگر،جدا از تاب صورت نمی‌گیرد و بدین سبب آن صحنه نیز با وجود زیبایی‌اش-که بدون شک،گفتگوهای زیبایی که مهکام برای آن صحنه نوشته بار سنگینی از این زیبایی را به دوش می‌کشد-کمتر دارای عنصر بصری و دیداری است و کمتر در آن تفکر دراماتیک دیده می‌شود."