خلاصة:
واژه «توسل» دوبار در قرآن آمده است. این واژه به معنای تقرب جستن، منزلت جستن و
نزدیک شدن به غیر توسط چیزی، به کار رفته است. با ژرفنگری در منابع اسلامی به این
نتیجه میرسیم که توسل انواع فراوانی دارد. بعضی از انواع توسل مورد اتفاق همه
دانشمندان اسلام جایز، بعضی از آن ممنوع و حرام و بعضی دیگر مورد اختلاف است. توسل
به حق نبی، توسل به آثار نبی و توسل به دعای نبی و اولیای الهی بعد از حیات، از
انواع اختلافی توسل است.
از روایات اسلامی استفاده میشود که توسل جستن به ذات نبی و آثار آن حضرت و اولیای
الهی هیچ اشکالی ندارد. از زمان صدر اسلام نیز سیره صحابه، تابعین و مسلمانان همین
بوده است؛ ولی در قرن هشتم، ابنتیمیه این امر را ممنوع اعلام کرد و شکاف بزرگی را
بین مسلمانان ایجاد نمود. محمدبنعبدالوهاب نیز در قرن دوازدهم آن را تشدید بخشید و
این مسئله باعث اختلاف میان مسلمانان شد.
The word “supplication” has been stated twice in Quran. This term is defined as gaining access، claiming status and getting closer to someone or something by means of something else. Studying Islamic sources in depth، we find out that supplication is of different types. Some types are considered permissible and some forbidden، and there are different ideas about some other. Supplication to the holy prophet، to descendants of the holy prophet and to the prayers related to the holy prophet is a case of disagreement about supplication. Islamic traditions imply no fault with the supplication to the holy prophet and the patrons. From the early Islam، the companions، followers and other Muslims followed this lifestyle، but Ibn-Timieh prohibited it in 8th century and created a gap between the Muslims. Mohammad Ibn-Abdul Vahab deteriorated the situation and widened the gap between Muslims.
ملخص الجهاز:
"14 قرطبی در تفسیر جامع الاحکام القرآن آورده است: ابوصادق از حضرت علی(ع) نقل میکند که سه روز پس از رحلت پیامبر اکرم(ص)، مردی اعرابی آمد و خود را بر قبر نبی اکرم(ص) انداخت و خاک قبر پیامبر اکرم(ص) را به سر گرفت و گفت: ای رسول خدا(ص)، فرمان دادی، ما اطاعت کردیم و یکی از آیاتی که بر تو نازل شده این است: «ولو انهم اذ ظلموا انفسهم....
24 مشروعیت توسل به اولیای خدا و واسطه قرار دادن آنها برای تقرب به خداوند و طلب حاجت از او، در روایات متعددی آمده و سیرة مسلمانان از عصر پیامبر تاکنون بر آن جاری بوده است.
اکنون چرا باید بگوییم متوسل شرک ورزیده است؟ مگر خالق جهان را دو تا پنداشته است که به اعتقاد توحیدی در خالقیت او لطمهای بخورد؟ یا مدبر کارگردان را دوتا دانسته است تا توحید در ربوبیت او انکار شود؟ یا غیر خدا را پرستش نموده است تا توحید عبادت و پرستش او دستخوش اختلال گردد؟ وسیله قرار دادن ذات پیامبر اکرم(ص) یا به جاه آن حضرت توسل جستن، در هیچ کدام از انواع شرک داخل نیست.
مسلمانان به قبر رسول اکرم(ص) متوسل میشوند و پیامبر اکرم(ص) را «متوسل به» قرار میدهند و این هیچ اشکالی ندارد؛ زیرا هنگامی که ما ارواح طیبه را در عالم برزخ زنده میدانیم و امکان ارتباط با آنان را بر اساس قرآن و سنت ثابت میشماریم، چه اشکال دارد آنها را برای طلب حاجت واسطه و وسیله قرار بدهیم؟ اما این سخن مراغی که مسلمانان از اصحاب قبور بدون خدا حاجت طلب میکنند و با خدا آنها را میخوانند نیز تهمت محض به اهل توحید است."