خلاصة:
هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر فعالیت ورزشی استقامتی و یک دوره بیتمرینی متعاقب آن،بر میزان پراکسیداسیون لیپید (MDA) و پاسخ دستگاه ضد اکسایشی FRAP) ،اسید اوریک،بیلی روبین و پروتئین تام)بود.بدین منظور 35 سر موش نر 3 ماهه به صورت تصادفی در 2 گروه تمرین استقامتی (20- n )و کنترل(15- n ،بدون هیچگونه برنمه تمرینی)قرار گرفتند.آزمودنیهای گروه تمرینی به مدت 12 هفته،هفتهای 3 جلسه،با مدت و شدت مشخص تمرین کردند(از هفته هشتم تا دوازدهم 5 سر موش از آزمودنیهای این گروه،بیتمرینی را تجربه کردند تا اثرات بیتمرینی بررسی شود).آزمودنیها به صورت جداگانه در آزمایشگاه حیوانات با شرایط کنترل شده[دما،رطوبت و چرخه روشنایی-تاریکی (12:12 ساعت]نگهداری شده و از غذای استاندار موش استفاده کردند.ارزیابی متغیرهای MDA و FRAP به صورت دستی،و ارزیابی سایر متغیرها توسط کیت انجام گرفت.پس از سه مرحله خونگیری [24 ساعت پس از اولین جلسه تمرینی،در انتهای هفته هشتم و انتهای هفته دوازدهم]نتایج حاصل از آنالیز واریانس دو راهه با اندازهگیریهای مکرر نشان داد دو گروه در مراحل مختلف ارزیابی در هیچیک از متغیرهای موردنظر با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشتهاند.اما،در گروه استقامتی طی زمانهای مختلف اندازهگیری به لحاظ شاخصهای اسید اوریک(000/0- P )و بیلی روبین(000/0- P )تفاوت معناداری مشاهده شد.در کل،این تحقیق نشان میدهد یک دوره تمرین استقامتی باعث ایجاد استرس اکسایشی قابل ملاحظهای(اکسایش لیپید)نشده است،هرچند سازگاریهای نسبی در دستگاه ضد اکسایشی موشها به وجود آمد.
ملخص الجهاز:
"ضمن آنکه تاثیر چهار هفته بیتمرینی(پس از انجام هشت هفته تمرین منظم استقامتی)مطالعه شد تا به این سوال پاسخ داده شود که سازگاریهای احتمالی ناشی از تمرین که ممکن است در دستگاه ضداکسایشی به وجود آید،بر اثر بیتمرینی چه تغییری پیدا میکند؟روششناسی تحقیقاین تحقیق از نوع تجربی است که در آن اثر تمرین استقامتی و بیتمرینی بر FRAPṣMDA ،بیلی روبین،اسید اوریک و پروتئین تام پلاسما مطالعه شد.
در تحقیق حاضر نیز زمان و سرعت دویدن گروه استقامتی در هفتههای پایانی به بیشترین میزان خود رسید و با افزایش زمان فعالیت در هفتههای پایانی،میزان بروز پراکسیداسیون چربی(احتمالا به دلیل افزایش نشت رادیکال سوپر اکسید از زنجیره انتقال الکترونی میتوکندری)بیشتر شده است(شکل 1).
با توجه به محدودیت شدید مطالعات موجود در این زمینه نمیتوان پاسخ قاطعی در مورد این عدم همسویی ارائه کرد اما بهنظر میرسد فعالیتهایی که با شدت بیشینه انجام میشوند و احتمال بروز آسیب در آنها بیشتر است،از بیتمرینی بیشتر متاثر خواهند شد،چون بی تمرینی فرصتی ایجاد میکند تا آسیبهای ایجاد شده در دروه تمرینی از طریق تحریک عوامل التهابی(13)یا سایر مکانیزمها،به عنوان یک عامل آسیبرسان ثانویه وارد عمل شوند(شدت برنامه تمرینی گروه استقامتی در مطالعه حاضر حدود 75 درصد Vo 2 max بوده است)(1،25).
بنابراین، در یک نتیجهگیری کلی میتواند اظهار کرد فعالیت استقامتی بکار گرفته شده در تحقیق حاضر تغییر زیادی در میزان آسیب اکسایشی ایجاد نمیکند(به دلیل سازگاریهایی که همزمان در دستگاه ضداکسایشی بدن در اثر تمرین به وجود میآید،و میتوان آن را از روند افزایشی اسید اوریک و بیلی روبین آزمودنیهای گروه استقامتی مشاهده کرد)."