شاعری با شیراز عصرهای تابستانی اش مقدمة ومراجعة

واهمه‌هایی نیست که خواننده را به برزخ رنج و سکون بکشاند: -«نه این پنجره نه این شکوفه نارنج و نه این گنجشکک صبح هیچ‌کدام به تنهایی کفایت شعری را نمی‌کنند، هیچ‌کدام که سراپا، چشم باید و هوش چشم به راه تلنگری، بی‌گاه، بر رگ جانت» [دفتر میوه‌ها، 20] -«هر شعر خوش گلی‌ست می‌پرسی از زبان و من از خاک گویمت چون خاک، هر زبان این در گل است زنده و آن در سرود تو (یعنی کلام شاعر) مرده است خاک، گر که به جایی رسد کز آن دیگر گلی به زیر چنین تاق، نشکفد و مرده هر زبان آن دم که واپسین سرود سرایش خوراک خاک» [دفتر میوه‌ها، 28] با دل‌بستگی وسیع به زندگی و خاطره‌های انسانی، نوعی زیست‌نگاری لحظه به لحظه پیش کشیده می‌شود.