مردی که زنده زنده در میان اندوه هایش دفن شده است الأدب والفن

شاید او تنها بازماندۀ نسلی بودکه در باد گم شدند بی‌آنکه در روح بیابان حتی خاطره‌ایکوچک از آنها رسوب کرده باشد. وهم و تنهایی زنجیرۀ روایت قصه‌های اوستدختری تنها که با وهم آزادی پدر به خانه باز می‌گردد(سه شنبۀ خیس):«در تمام آن سال‌ها،هر بار ملیحه فرصت پیدامی‌کرد،پیراهن را بر می‌داشت،به آن نفتالین می‌زد ودوباره آویزانش می‌کرد،درست روی همان گیره جارختی و کنار همان شال بلند که حالا سیاوش درسفیدی آن به او نزدیک می‌شد. آنقدر پس کله من روی زمین مانده بود که می‌توانستم صدای رودخانه زیر پل را بشنوم حتیصدای عبور آهن را بار اول از آب شنیدم. پدری سرگشته در پهنه گذشته که بقایای پیکرپسرش او را به مرز ویرانی و جنون می‌رساند(تاریکی درپوتین):«همان شب،رودخانه برای رفتن تا دریا آنقدر باسرو صدا آبهایش را به تخته سنگ‌های این طرف وآن طرف زده بود که مردم دهکده از خواب پریده بودند. به طرف پنجره نرفتپرده اتاق را کنار نزد و سعی کرد زیاد به قاب عکسپشت کرده‌ای که روی طاقچه بود نگاه نکند.