ضمیمه ی ادبی: نوشته منتشر نشده ای از خسرو گلسرخی («فروغ» زن زمانه و تاریخ) الأدب والفن

"آیا ما باید کار«فروغ»را در محدوده خاص از تاریخ پایان یافته‌ تلقی کنیم،که بهر جهت امکان‌پذیرش شعر را در میان گروههائی(هرچند قلیل)فراهم کرد؟یا نه،کار فروغ را سرفصلی پنداریم که نیازمند به پی‌گیری و گستردگی است؟بدون شک آنچه که گروههایی را به‌ سوی شعر«فروغ»کشاند،تراژدی زندگی او بود،این‌ تراژدی مردم را به جانب شعرش دعوت کرد،زیرا عوامل تراژدی بزرگترین نیروی جلب نظر در میان‌ توده‌هاست. شعر فروغ شعر پیچیده‌ای نیست، ساده‌سرائی و نهایت‌گوئی است،آنان که اینک شعر را در کشف و شهود و رمز جستجو می‌کنند،پس چگونه‌ به والائی هنر او گردن می‌نهند؟آیا این یک واهمه از یکدیگرست که به رفته نباید چوب زد؟یا احترام‌ گذاردن به زنی‌ست که خود را در شعرش آتش زد؟ مسئله در این است که شعر این زن تمامت‌ صمیمیت او بود،او در تصور راهگشائی در شکل‌ شعری نبود،بل شناخت او نسبت به زندگی و ضرورت‌های تاریخی او باعث آمد که شعر را زندگی‌ پندارد و زندگی را شعر،به زبانی دست اندازد که‌ «ضرورت»می‌طلبید و بدان شاعر نیز نیازمند بود،در این میان موقع او نیز به مددش آمد که زبانش ناگفته‌ها را بازگوید."