ساعت 10 صبح بود در تاریکی شامگاه مقدمة ومراجعة

"» (به کجا رفته‌اند،ص 36) احمدی در این سال‌های پخته‌گی هنوز هم در شعرش‌ کودکی خرد را همراه دارد،و به راستی می‌توان او را مصداق این سخن«رضا بختیاری»اصل دانست:«من، این کودکستانی که منهم»مثلا در شعری که درباره‌ی‌ مرگ مادرش در همین کتاب نوشته است: «بیرون از این اتاق می‌گویند برف می‌بارد ببارد به من مربوط نیست که بیرون از این اتاق‌ برف می‌بارد من برف را آن روزها دوست داشتم‌ که مادرم زنده بود. » (صبح می‌شود،ص 22) لحن کلام شاعر در این ادبیات مثل کودکی است که‌ قهر کرده و بهانه می‌گیرد و این خصیصه در چند جای‌ دیگر کتاب هم هست،در پایان باید به مسئله‌ی تقطیع‌ در شعرهای احمدی اشاره کنم که در خیلی از موارد بسیار غیر منطقی اتفاق می‌افتد و هم به موسیقی آرام‌ و دیریاب شعر لطمه می‌زند و هم به خوانش درست‌ آن."