نگاهی به نمایش «ته خط» نوشته و کار حمید ابراهیمی مقدمة ومراجعة

"به این اعتبار اگر یک نمایش‌ از این ماهیت مادی خویش که بالذات همراه اوست،استفاده حداکثری‌ نکند در نزدیک‌تر شدن به اصل ماهیت تئاتری ناموفق عمل کرده است؛ حداقل این‌که فقط نامی را حمل کرده است. اتفاقی که در انتها با این سؤال همراه شد:«چرا سی سال پیش را این‌چنین نقب زدیم؟»این‌ سؤال زمانی پررنگ‌تر می‌شود که نمایش از دوره‌ی تاریخی که متعلق به آن است فراتر نمی‌رود. والتر بنیامین واژه‌ای دارد به نام«دراماتیک»و درخصوص آن می‌گوید:«در دراماتیک،راز دقیقا در لحظه‌ای است که درام از حوزه‌ی زبان‌ خاص خود به زبان دیگری که از آن والاتر و برای آن غیر قابل وصول است،تعالی می‌یابد. روایت در ته خط نه‌تنها به‌نفع هیچ معنا و مفهومی کنار نمی‌رود که اصل نمایش را نیز تحت تأثیر خویش قرار می‌دهد. وقتی آن زبان والاتر به قول‌ والتر بنیامین در نمایشی به سخن درنیاید و هجوم واقعیت،جا را برای بروز و ظهور زیبایی‌ تنگ کند،راه برای پیش‌پاافتادگی‌ها باز می‌شود و همین‌جاست که از تئاتر چیزی جز یک‌ شوخی باقی نمی‌ماند."