فلسفه معاصر: میکروفون را بده! (هایدگر از دو دیدار خود با ارتگایی گاست می گوید) مقالة

"تصور تنها بودن او در جست‌وجوگری،به تصویری که از جوانمردی‌اش در ذهن داشتم‌ افزوده شد؛اما در عین حال این تصور با نوعی کودک‌مآبی او هم عجین بود که در واقع با ساده‌لوحی فرسنگ‌ها فاصله داشت؛چراکه ارتگا مشاهده‌گری تیزبین-البته دست کم‌ نه درباره نتایجی که رفتارهای معمولش به بار می‌آورد-بود. اما در عین حال نشانگر نوعی پوزیتیویسم بود که خود را در مقامی نمی‌بینم‌ که درباره آنها دست به قضاوت بزنم؛چراکه من تنها با نوشته‌های اندکی از او آشنایی‌ دارم و آن هم از طریق آثار ترجمه‌شده‌اش. بی‌شک او تنها چیزهایی را بیان می‌داشت که از مدت‌ها پیش با آنها مانوس بود اما نحوه اظهار او فاش می‌ساخت که چه فاصله دوری با شنوندگان‌ مسحورش داشت؛شاید در ساحتی که همین که در آن ورود کرده بود؛هرگاه به ارتگا یی گاست می‌اندیشم،سیمایش پیش چشمم می‌آید؛چهره‌ای که در آن بعد از ظهر در سخنرانی از خویش نشان داد،سکوت عمیق و ایما و اشاره‌اش،جوانمردی و تنهایی‌اش، کودک‌مآبی‌اش،دانش گسترده و رندی فریبنده‌اش."