طراحی در بیان و روش (طراحی در گستره ی هنرهای تجسمی -7) مقالة

"برای رسیدن به این هدف،که بیشتر چرخش‌های نابه‌هنگام و تنوع غیر اصولی در اجرا،از ریشه‌ها به نابه‌سامانی‌های وضعیت فکری و به اغتشاش‌های ذهنی طراح بازمی‌گردد،یعنی نبود جهان‌بینی و نداشتن‌ اندیشه کاری اصلی‌ترین عامل طراحی بی‌هدف است. شخصیت بیانی طراح بعد از پشت سر گذاشتن سال‌های پایه و تجربه اندوزی در مسیرهای متفاوت این رشته،می‌کوشد به یافته‌هایش انسجام‌ بصری داده و رفته رفته،سایه و روشن بیان دیگران را که به تأثیر از آنها فضایی برای خود فرض نموده است،در آثارش کم رنگ‌ نماید. در هر مقطع‌ کاری و به هر شکلی که شده،اگر کسی بخواهد به فردیتش در کار اجرایی تحقق بخشد،خواسته و ناخواسته می‌بایست به‌ درون مایه فکری کارش تکیه کند،و اگر طراح پیش‌ترها برای آن فکری نکرده باشد،مطمئنا در پیدا کردن این شخصیت هنری‌ و فرم بیانی به مشکل برخواهد خورد. به همین علت،آن دسته از ژانرهای هنری،که بر خلاقیت‌های فردی استوارند،شدیدا بیش از دیگر رشته‌ها به‌ درون مایه فکری محتاج و مدام در طول کار اجرایی از آن‌ تغذیه می‌کنند،اصه مدیوم طراحی که یکی از بارزترین‌ مؤلفه‌هایش بداهگی است و اساسا برای بیان آنیت‌های‌ وجودی،منش مستقلی یافته است. چالش‌های این‌ بحث وقتی آشکار می‌شود که از خود بپرسیم:حد و مرز این‌ دخالت‌ها را چه چیزی تعیین می‌کند؟یا این که چگونه باید در عناصر و مضامین دخالت کرد؟بحرانی که در پرسش‌ دانشجویان در کلاس‌ها(در بیشتر مواقع)برجا می‌ماند،و مدام می‌شنویم که استاد مربوطه اصرار می‌ورزد باید آنچه را ارائه می‌کنیم،شخصی باشد؛یعنی در آنها نشانه دخالت‌ فردی دیده شود."