خلاصة:
هدف از نگارش مقاله حاضر بررسی وضعیت ازدواج و زناشویی و مضیقه ازدواج با روش تحلیل ثانویه و اتکا به دادههای سرشماری سال 1385 میباشد. نتایج پژوهش نشان میدهد که نسبت جمعیت ازدواجنکرده به تفکیک گروههای سنی و مناطق شهری و روستایی متفاوت است.همچنین با افزایش سطح تحصیلات، میزان جمعیت ازدواجنکرده افزایش مییابد،البته این افزایش برای هر دو جنس،در مناطق روستایی بیش از مناطق شهری است.نتایج محاسبه مضیقه ازدواج نیز نشان میدهد تا سال 1390،تقریبا مضیقه یا تنگنای ازدواج برای دختران وجود دارد و در دهه 1390 این تنگنا برای پسران خواهد بود،البته شدت این مضیقه خیلی زیاد نیست و جوانان خود را در بازار منعطف ازدواج با توزیع سنی همسران در دسترس و موجود سازگار خواهند کرد.
The paper is to study the status of marriage and its limitations on the basis of secondary analysis and the data obtained from the 2006 head count. The results show that the ratio of unmarried population is different concerning age groups، and urban and rural areas. In addition، with the rise of level of education، the level of unmarried population increases، though this increase for both sexes in rural areas is more than that in urban areas. The results of calculating marriage limitations too show that up to 2011 the girls have limitations، while 2011-2021 the boys will have such limitations. However، this limitation is not much intense and the youths will be able to cope with the flexible market of marriage and the age-based distribution of the available partners.
ملخص الجهاز:
"با توجه به نمودار فوق، میتوان نتیجه گرفت نسبت جمعیت ازدواجنکرده در مردان بیش از زنان است که این افزایش تا حدی میتواند از دامنه سنی انتخابشده(43-02)برای محاسبه این شاخص ناشی شده باشد؛بنابراین این مقایسه مناسب به نظر نمیرسد.
اما در جوامعی که دامنه همسرگزینی و میانگین فاصله سنی زوجین زیاد است،استفاده از این روش برای محاسبه نسبت جنسی به تفکیک گروههای سنی در برآورد مضیقه ازدواج دچار خطا خواهد بود؛زیرا شاخص میانگین تفاوت سنی زوجین با توجه به اینکه متأثر از مقادیر کناری توزیع سنی است،معیاری کلی بوده و تفاوتها را نادیده میگیرد.
با این پیشفرض که عوامل مؤثر بر افزایش یا کاش جمعیت برای هر دو جنس یکسان است،برای محاسبه نسبت جنسی افراد در سن ازدواج در سال 0931 از تعداد جمعیت 43-15 ساله مرد و 92-01 ساله زن سرشماری 5831 استفاده گردید که در آن،نسبت جنسی بدستآمده تقریبا برابر با 89/9 است؛یعنی با فرض ثابت بودن مرگومیر و عوامل جمعیتی دیگر مؤثر بر کاهش یا افزایش جمعیت،در سال 0931 به ازای هر 001 زن در سن ازدواج (43-51ساله)99 مرد در سن ازدواج(93-02ساله)وجود خواهد داشت.
ذکر این نکته ضروری است که افزایش جمعیت زنان ازدواجنکرده در مناطق روستایی نسبت به مناطق شهری به مهاجرت مردان جوان جویای کار نیز مربوط میشود که این امر منجر به از دست رفتن شانس ازدواج برای دختران در مناطق روستایی میگردد.
بدین منظور، برای نشان دادن توازن یا عدم توازن نسبت جنسی(مضیقه یا تنگنای ازدواج)از شاخص نسبت جنسی کلی سنین ازدواج استفاده شده است(یعنی پسران 93-02 ساله نسبت به دختران 43-51 ساله با فرض 5 سال فاصله سنی زوجین)."