ملخص الجهاز:
"آیا چهرهء تخیلیای که درام نویسان نقش میکنند و به آسانی از ساحات عدیدهای که همه درام نویسان دورانی خاص به نمایش میگذارند،استتناج میشود،با الگوهای تلویحی و بالقوه، مطابقت دارد؟ما هیچ وسیله و راهی برای و دانستن این معنی نداریم که آیا نسخهء تراژدی کلاسیک مرسوم در سال 1660 و محتویاتش، جوابگوی انتظار و خواستی عمیق بوده است یا نه و آیا امکانات دیگری که به صورت درام بیان نشدند ولی در جهات دیگر زندگی هر روزینه شکفته شدند،وجود داشتهاند یا نه، اما خشونت پنهان و والایش یافتهء این تراژدی،ممکن است گویای این معنی باشد که مردم آنچه را که خود نمیتوانستند کرد،از تئاتر انتظار داشتند.
گذشته از مسائل حرفهای، مقیاسهای پیوستن بازیگران به دستههای تئاتری و مناسبات گروههای حرفهای تئاتر با نویسندگان و مدیران تئاتر و توانگرانی که بیچشم داشت و رایگان،به پیشرفت تئاتر کمک مالی میکنند و نیز با مقامات رسمی و کلیساها و تکنسینها و تماشاگران، که این همه جنبهای از کاربست تئاتر است،دو جهت مکمل یکدیگر دارند که یکی مربوط به استحاله و دگردیسیهای شخص انسان (بازیگر)است و دیگری مربوط به استفادهء احتمالی از تئاتر به مثابهء وسیله و ابزاری که جامعه برای تحقیق و تفحص به صورتهای شناخته شدهء نقشگزاری روانی و نقشگزاری اجتماعی psycho et Sociodrame به کار میبرد.
هیچ یک از این فضاهای صحنهای از مناسباتی که میان جامعه و تئاتر برقرار میشود، یعنی میان زندگانی اجتماعی پویا و توانمند به مثابهء خلاقیت مستمر جمعی و تجربهء دراماتیک(که گاه محدود به کارگردانی بعضی عملکردهای اجتماعی است و گاه، صورت والایش یافته و پالودهء همان مقوله در کلامی شاعرانه و موقعیتی تخیلی است که میتواند خواستهای عمیق روانی را برآورد)جداییپذیر نیست."