داستان خارجی : آشیانه ای در استخوان های من الأدب والفن

"اما من فکر می‌کنم علتش این بود که پدر چشم‌انداز درخت را فراموش کرده بود؛ برای این که عادت نداشت سرش را بالا بگیرد و به آسمان نگاه کند،و بالاخره به‌ جایی که درخت خرما سر کشیده بود. درخت خرما و میمون روی زمین‌ سقوط کردند و میمون بی‌چاره رفت و خودش را داخل چند جعبه و صندوق‌ پنهان کرد،تا این که سگ‌هایی که از خون‌ جوجه‌ی سربریده‌ای-که از درد به خود می‌پیچد-تحریک شده بودند به میمون‌ حمله کردند. در حقیقت،درخت خرمای من شاخه‌های‌ زیادی داشت و شاید به خاطر همین هم‌ شامکانش بود که فکر کنم نباید همیشه یک‌ میمون باشم. شاید هم مثل داستان میمون‌ و درخت خرما،همه چیز بستگی داشت به‌ زادگاه و بی‌کفایتی سرنوشت. نمی‌گویم که از خشم و هیجان است که‌ اکنون حتا به استخوان‌های برهنه‌ی سرم‌ نیز نوک می‌زنند،بلکه انگار از روی تعهد این کار را می‌کنند."