خاطرات معلمی بازگشت الأدب والفن

"قبل از این که سؤالی بپرسم،با دست به آن طرف خیابان اشاره می‌کند،باصدای کودکانه‌اش می‌گوید:«بسته را آن دختر داد تا به شما بدهم. باهمکاران سلام و احوال‌پرسی می‌کنم و روز معلم را به آن‌ها تبرکیمی‌گویم. شما مشغول درس دادن بودید و من غرق در افکار خود بودم. آری،شما داشتید همان (به تصویر صفحه مراجعه شود)حدیث را می‌خواندید که مسیر زندگی‌ام را عوض کرد:«لو علم المدبرونکیف اشتیاقی بهم لماتو اشوقا:اگر آنان که از درگاه من روی برتافتند،می‌دانستند که چه قدر مشتاق آنان هستم،هر آینه از شوق جان می‌سپردند. از آن روز همهر وقت انسان ناامیدی مثل خودم را دیدم،این حدیث زیبا را برایشمی‌خواندم و سعی می‌کردم کمکش کنم. حالا هم این تابلو را به شما هدیهکردم تا باز هم دست‌افتادگانی چون مرا بگیرید و به آن‌ها کمک کنید. دانش‌آموز شما زهره با صدای خانم مرادی به خود می‌آیم:«خانم مگر نمی‌خواهید در مراسمجشن شرکت کنید؟!» درحالی‌که بغض راه گلویم را بسته،چشمانم را پاک می‌کنم ومی‌گویم:«شما بفرمایید من هم الان می‌آیم."