خلاصة:
پژوهش حاضر مروری دارد بر اهمیت تدریس فرهنگ، همزمان با تدریس زبان و چالش هایی که در این زمینه وجود دارد. مواردی که در این تحقیق به آنها پرداخته می شود عبارت اند از: هدف از تدریس فرهنگ چیست؟ مولفه های تشکیل دهنده یک فرهنگ کدام است؟ چه جنبه هایی از فرهنگ بیگانه باید آموزش داده شود و در این میان، فرهنگ خودی چه نقشی را ایفا می کند؟ این پژوهش همچنین به موضوع عوامل بازدارنده ای می پردازد که به واسطه آن مدرسان زبان از تدریس فرهنگ سرباز می زنند. نتایج این تحقیق نشان می دهد که روش ارتباط بین دستورالعمل های زبانی و تدریس فرهنگ، کاملا بستگی به هدف غایی تدریس یک زبان خارجی و تعبیر ما از مولفه فرهنگ دارد. همچنین شواهد حاکی از آن است که مدرسان زبان به دلیل کمبود وقت، فقدان روش های کاربردی و عدم اطمینان از این که چه جنبه هایی از فرهنگ یک جامعه را باید آموزش داد و انکار، اجتناب و خودبینی فرهنگی زبان آموزان و همچنین مناسب نبودن محتوای کتاب های درسی، از تدریس فرهنگ امتناع می کنند.
The idea that teaching a foreign language has a cultural dimension isnt new. This study is a review of literature on the importance of the synchronized teaching of culture and language and the exising challenges in this area. This paper deals with questions like: what is the aim of teaching culture? What are the constituent components of culture? What aspects of culture should be taught and what is the role of familiar culture? In addition, it investigates the inhibiting factors that cause language teachers to refuse to teach culture. Results show that the relationship between language instruction and teaching culture depends on the ultimate goal of teaching a foreign language and our interpretation of the cultural component. The research also shows that language teachers due to lack of time, lack of practical techniques and uncertainty about the aspects of culture which must be taught, as well as denial, avoidance and self- perceptions of learners and also the absence of appropriate content of textbooks, refuse to teach culture.
(
, 
, 
)
