آزادی بیان و کرامت انسانی Public speaking

در دین اسلام دو نوع کرامت برای انسان‌ها ثابت شده است که عبارتند از: «کرامت ذاتی» و حیثیت طبیعی که همه ی انسان‌ها مادامی که با اختیار خود به جهت ارتکاب به خیانت و جنایت بر خویشتن و بر دیگران آن کرامت را از خود سلب نکنند، از این صفت شریف برخوردارند. آیات و روایات معتبری که بر این کرامت دلالت می‌کند متعدد است، و ما در این مورد به برخی از این دلایل اشاره می‌کنیم: آیه ی 70 از سوره ی اسراء، که همه ی دانشمندان و صاحب‌نظران برای اثبات «کرامت ذاتی» انسان به آن استناد می‌کنند: و لقد کرمنا بنی آدم و حملناهم فی البر و البحر و رزقناهم من الطیبات و فضلناهم علی کثیر ممن خلقنا تفضیلا و ما تحقیقا فرزندان آدم را تکریم نمودیم و آنان را در خشکی و در دریا به حرکت درآوردیم و از مواد پاکیزه بر آنان روزی مقرر ساختیم و آنان را بر بسیاری از موجوداتی که آفریدیم برتری دادیم. حال این مسأله مطرح است که اگر حقوق بشر حق کرامت و حیثیت بشری را به عنوان یک حق اساسی مورد تأکید قرار داده و همه ی انسان‌های جوامع را به مراعات آن مکلف می‌داند، چه گونه آن آزادی مطلق را برای قلم و بیان هر چیزی که بخواهد به عنوان عقیده و نظر و رأی ابراز و در جوامع انسانی منتشر بسازد، قائل گشته است اگر چه موجب شدیدترین اهانت بر عقاید و ایدئولوژی‌های سایر مردم بوده باشد.