Abstract:
هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی شناختی- رفتاری بر اختلال استرس پس از ضربه و افسردگی جانبازان همدان بود. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش از نوع نیمه تجربی با طرح پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری بود. تعداد 24 نفر از جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه ناشی از جنگ، به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش(زوج درمانی شناختی- رفتاری)(12 نفر) و گروه کنترل(لیست انتظار)(12 نفر) تقسیم شدند. آزمودنیهای گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 5/1 ساعته، در جلسات زوج درمانی شناختی- رفتاری شرکت کردند. از فهرست اختلال استرس پس از ضربه ویرایش نظامی( PCL-M) و پرسشنامه افسردگی بک(BDI) برای جمعآوری دادهها استفاده شد. نتایج نشان داد که میان دو گروه مداخله و کنترل از لحاظ شدت اختلال استرس پس از ضربه و افسردگی، پس از خاتمه جلسات درمانی تفاوت معناداری وجود دارد. زوج درمانی شناختی- رفتاری بهطور معناداری شدت اختلال استرس پس از ضربه همچنین میزان افسردگی را در گروه آزمایش کاهش داد و زوج درمانی شناختی- رفتاری در کاهش شدت نشانههای اختلال استرس پس از ضربه و افسردگی همراه آن موثر بوده است.
The aim of the present research was to study the effectiveness of Cognitive–behavioral conjoint therapy on PTSD and depression of veterans in Hamadan، Iran. This study is a quasi-experimental design with pre-test، post-test and follow up type. 24 veterans suffering from PTSD were divided randomly into intervention (CBCT) and control groups. The intervention group administered 12 sessions of Cognitive–behavioral conjoint therapy، 1.5 hours weekly. PTSD checklist-military version (PCL-M) and beck depression inventory (BDI) were used to collect the data. There was a significant difference between intervention and control groups in PTSD and depression after the final session of intervention. Cognitive–behavioral conjoint therapy decreased the severity of PTSD and the rate of depression in the intervention group. Cognitive–behavioral conjoint therapy was effective on reduction of symptoms in PTSD and co-morbid depression.