Abstract:
ﻣﻘﺪﻣﻪ: ﺑﺎ وﺟﻮد ﭘﺬﻳﺮش ﺑﻌﺪ ﻣﻌﻨﻮی ﺳﻼﻣﺖ از ﻃﺮف ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻋﻠﻤﻲ و ﺳﺎزﻣﺎن ﺟﻬﺎﻧﻲﺑﻬﺪاﺷﺖ، ﭼﺎﻟﺶﻫﺎﻳﻲ در ﻣﻔﻬﻮم ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی وﺟﻮد دارد. ﻫﺪف از ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺣﺎﺿﺮ، ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺷﺎﺧﺺﻫﺎی ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی از دﻳﺪﮔﺎه آﻣﻮزه وﺣﻴﺎﻧﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ.روش: در ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ، از روش ﺗﺤﻠﻴﻠﻲ اﺳﻨﺎدی و ﻣﻔﻬﻮﻣﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. ﺑﺮای اﻳﻦﻣﻨﻈﻮر ﺑﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ دﺳﺖ اول، از ﻗﺒﻴﻞ ﻛﺘﺐ ﻣﻌﺠﻢ ﻗﺮآﻧﻲ و ﺗﻔﺴﻴﺮی از ﻗﺒﻴﻞاﻟﻤﻴﺰان، ﻧﻤﻮﻧﻪ، ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ و ﻧﻴﺰ ﺟﺴﺘﺠﻮ در ﭘﺎﻳﮕﺎهﻫﺎی اﻳﻨﺘﺮﻧﺘﻲ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻘﺎﻻت وﻧﺸﺮﻳﺎت ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﻣﻌﺎرف ﻗﺮآﻧﻲ و روانﺷﻨﺎﺳﻲ، ﻃﺐ و دﻳﻦ اﻃﻼﻋﺎت ﻻزم ﺟﻤﻊآوری و ﺳﭙﺲ ﻣﻮرد ﺗﺠﺰﻳﻪ و ﺗﺤﻠﻴﻞ واﻗﻊ ﺷﺪ.ﻳﺎﻓﺘﻪﻫﺎ: در روﻳﻜﺮدﻫﺎی ﻣﻌﺎﺻﺮ، ﻋﺪهای ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ را در ﺣﺪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪای از ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲﻫﺎیﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﺒﻂ و ﻳﺎ ﻧﻮﻋﻲ ﻫﻮش ﺗﻠﻘﻲ ﻛﺮدهاﻧﺪ. ﮔﺮوﻫﻲ ﻫﻢ ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ را ﺟﺮﻳﺎن و روﻳﻜﺮدیﻣﻲداﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ رﺿﺎﻳﺖ ﺑﺎﻃﻨﻲ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻣﻲﺷﻮد. ﻟﻴﻜﻦ در آﻣﻮزه وﺣﻴﺎﻧﻲ، ﺑﺪون در ﻧﻈﺮ ﮔﻔﺘﻦﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻣﻌﻘﻮل، ﻧﻤﻲﺗﻮان از ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ ﺳﺨﻨﻲ ﮔﻔﺖ؛ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮیﻧﻤﻲﺑﺎﺷﺪ. ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی در ﺑﺮدارﻧﺪه ﻣﺆﻟﻔﻪﻫﺎی ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ، اﺣﺴﺎﺳﻲ، رﻓﺘﺎری و ﭘﻴﺎﻣﺪیﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. اﻧﺴﺎن ﻣﻌﻨﻮی، ﺑﺮﺧﻮردار از اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻳﺎ ﺗﻌﻘﻞ وﻳﮋه ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا، اﻧﺴﺎن و ﺧﻠﻘﺖ وراﺑﻄﻪ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ آﻧﻬﺎ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ. ﺗﻌﻘﻠﻲ ﻛﻪ ﭘﺮده ﻇﻮاﻫﺮ را درﻳﺪه و ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎﻃﻨﻲ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﺳﺖ. ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﻲ او ﺟﻬﺖﮔﻴﺮی اﻟﻬﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲﻛﻨﺪ. از ﺣﺎﻻت ﻣﻌﻨﻮی وﻳﮋهای ﭼﻮن ﺣﺐﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ، دﮔﺮ دوﺳﺘﻲ، ﺗﻮﻛﻞ و ﺷﺮح ﺻﺪر ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ از ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴﻤﻲ و رواﻧﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﻬﺮه ﻣﻲﺑﺮد. 07 / ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ اﺧﻼق ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺳﺎل ﺷﺸﻢ، ﺷﻤﺎره ﺑﻴﺴﺘﻢ، ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن 1931ﻧﺘﻴﺠﻪﮔﻴﺮی: ﺷﺎﺧﺺﻫﺎی ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی، ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻨﺨﻲ از رﻓﺘﺎرﻫﺎ و ﻳﺎ اﺣﺴﺎﺳﺎترواﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻲ از ﻗﺒﻴﻞ رﺿﺎﻳﺖ ﺑﺎﻃﻨﻲ و ﻳﺎ آراﻣﺶ دروﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻲ ﻣﻌﻄﻮفﺑﻪ ﻫﻤﻪ زﻧﺪﮔﻲ اﻧﺴﺎن ﻣﻌﻨﻮی ﻣﻲﮔﺮدد. اراﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮی از ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺷﻨﺎﺳﻲ، اﻧﺴﺎن ﺷﻨﺎﺳﻲ و ﺟﻬﺎن ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻗﺮآﻧﻲ ﻣﻲﺑﺎﺷﺪ.
Machine summary:
"(. اﮔﺮ ﭼﻪ از دﻳﺮﺑﺎز در ﻓﺮﻫﻨﮓﻫﺎ، زﻣﺎنﻫﺎ و ﺳﺮزﻣﻴﻦﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﺗﻌﺎرﻳﻒ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن و ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺑﻬﻢ ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺑﻴﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ، اﻣﺎ ﺑﻪ رﺣﻤﺖاﻟﻪ ﻣﺮزﺑﻨﺪ، ﻋﻠﻲ اﺻﻐﺮ زﻛﻮی ﻫﺮﺣﺎل ﺗﻌﺮﻳﻔﻲ ﻛﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﻬﺪاﺷﺖ در ﻣﺎده 2 اﺳﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺧﻮد از ﺳﻼﻣﺖ اراﻳﻪ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ، دﺳﺖ ﻛﻢ ﺣﺪود 05 ﺳﺎل ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺑﻼﻣﻨﺎزع ﻣﻮرد ﭘﺬﻳﺮش اﻛﺜﺮ ﺟﻮاﻣﻊ ﻋﻠﻤﻲ و ﻧﻈﺎمﻫﺎی ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﺑﻮده اﺳﺖ: »ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از رﻓﺎه ﻛﺎﻣﻞ ﺟﺴﻤﻲ، رواﻧﻲ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺒﻮدن ﺑﻴﻤﺎری و ﻣﻌﻠﻮﻟﻴﺖ« )ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺘﺎن ﻋﻠﻮم ﭘﺰﺷﻜﻲ، 9831ش.
ﻟﻴﻜﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﻫﺮ ﻫﺪﻓﻲ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻫﺪف ﻏﺎﻳﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎداری زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻨﺠﺮ ﻧﻤﻲﺷﻮد، ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺪﻓﻲ از 87 / ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ اﺧﻼق ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺳﺎل ﺷﺸﻢ، ﺷﻤﺎره ﺑﻴﺴﺘﻢ، ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن 1931 ﻇﺮﻓﻴﺖ ﻣﻌﻨﺎدار ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺣﻴﺎت ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺒﺘﻨﻲ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﻳﻲ ﻣﻌﻘﻮل ﺑﺎﺷﺪ.
ﭼﺮا ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ، ﺷﺎﺧﺺﻫﺎی ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻌﻨﻮی از ﻣﻨﻈﺮ آﻣﻮزهﻫﺎی وﺣﻴﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻣﻌﻨﺎداری ﻛﻞ زﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﺸﻲ از آن، ﻟﺬا ﺑﺮای ﺑﺮﺧﻮرداری از ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ و زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻌﻨﺎدار، اوﻟﻴﻦ ﺷﺮط آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮد ﻫﻤﻪ اﻋﻤﺎﻟﺶ در زﻧﺪﮔﻲ را در راﺳﺘﺎی ﻫﺪﻓﻲ واﺣﺪ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﻨﺪ )ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﻲ،2831ش.
ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﻣﻨﺒﻊ و ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ وﺟﻮد و ﻫﻤﻪ ﻛﻤﺎﻻت ﻣﻌﺮﻓﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪن ﺑﻪ او، ﻫﺪف اﺻﻠﻲ آﻓﺮﻳﻨﺶ اﻧﺴﺎن ﺷﻤﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ؛ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ، ﻫﺪف ﻏﺎﻳﻲ از 97 / ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ اﺧﻼق ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺳﺎل ﺷﺸﻢ، ﺷﻤﺎره ﺑﻴﺴﺘﻢ، ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن 1931 ﺣﺮﻛﺖ، ﺗﻼش، ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ، و ﺳﻠﻮک اﻧﺴﺎﻧﻲ و ﻋﺎﻟﻲﺗﺮﻳﻦ ﻛﻤﺎل اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻤﻜﻦ در ﻣﺮاﺗﺐ ﻗﺮب ﺑﻪ اوﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻻزﻣﻪ ﻣﻌﻨﻮﻳﺖ، ﺑﺮﺧﻮرداری از زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻌﻨﻮی اﺳﺖ؛ ﻓﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ اﻋﻤﺎﻟﺶ در زﻧﺪﮔﻲ را در راﺳﺘﺎی ﻗﺮب اﻟﻬﻲ ﻗﺮار دﻫﺪ: در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻤﺎز و ﺳﺎﻳﺮ 08 / ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ اﺧﻼق ﭘﺰﺷﻜﻲ ﺳﺎل ﺷﺸﻢ، ﺷﻤﺎره ﺑﻴﺴﺘﻢ، ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن 1931 ﻋﺒﺎدات ﻣﻦ و زﻧﺪﮔﻲ و ﻣﺮگ ﻣﻦ، ﺑﺮای ﺧﺪا ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن اﺳﺖ )اﻧﻌﺎم/ 261(."