Abstract:
نگارنده در این مقاله به آسی بیابی در شعر عاشورایی پرداخته است و نقش
آسیب در حوزه مضمون و محتوای شعر عاشورایی را مطرح کرده است:
1. برجست هکردن عطش در حماسه عاشورا؛
2. اسطور هسازی به جای اسو هسازی؛
3. معصو مپرستی؛
4. مدح، منقبت و غفلت از دشم نشناسی؛
5. طرح عجز و لابه از زبان اهل بیت
6. افراط و تفریط در اظهار خاکساری به خاندان رسالت.
سیدحسن حسینی را « راز رشی د » نویسنده پس از این آسی بشناسی، شعر
تحلیل و بررسی کرده است.
Machine summary:
"میدانیم که حضرت سیدالشهدا برای احیای امر به معروف و نهی از منکر، اقامه نماز به عنوان ستون دین و خشکاندن ریشه بدعت در دین محمدی( قیام کردند؛ ولی صدافسوس که این تصویر روشن و درخشان به مرور زمان در غبار تحریفات، خرافات و بدعتها رنگ باخته است و متأسفانه بسیاری از شاعران نیز خودآگاه یا ناخودآگاه با حرکت در این مسیر انحرافی، آب در آسیاب دشمن ریختهاند و در سرودههای خود به ارائه نماهای «کلوزآپ» و تکبعدی از بستن آب به روی امام حسین( و لبهای خشک و عطشان اصحاب ایشان پرداختهاند!
تأمل و تعمق در معانی رجزهایی اینگونه، حجت را بر ما تمام میکند که یاران حضرت اباعبدالله( با چنگزدن به «عروةالوثقی» قرآن و لبیک اجابتگفتن به ندای «هل من ناصر ینصرنی» امام زمان خویش، همچون پولادهای آبدیده برای دفاع از آرمان مقدس خویش، آماده به جانخریدن هرگونه سختی و مصیبتی بودهاند و حتی برای یک لحظه تن به تسلیم و مذلت ندادهاند؛ زیرا نیک میدانستند: مقام عشق میسر نمیشود بیرنج بلی به حکم بلا بستهاند عهد الست (دیوان حافظ) دریک نگاه کلی، روح حاکم بر همه این شعارها، ملهم و متأثر از این کلام عزتمدارانه شاعر اهل بیت( است:«اگر دین محمد( جز با خون من پایدار نمیگردد، پسای شمشیرها!"