Abstract:
استحکام بخشی یکی از مهم ترین مراحل حفاظت و مرمت مصالح معماری به خصوص سنگ ها و آثار سنگی است و استفاده از استاندارهای بین المللی می تواند به قابل اعتماد و ارزیابی شدن نتایج بیانجامد. در همین راستا برگردان منابع اصلی همچون راهنمای استاندارد برای انتخاب و استفاده از استحکام بخش های سنگ که از طریق سیستم بین المللی انجمن مواد و آزمون امریکا ASTM به شماره ٠١ – E2167 در سال ٢٠٠٨ باز بینی شده است ؛ می تواند به گسترش مطالعات علمی این حوزه در نوشته های فارسی کمک کند. لازم به ذکر است مؤسسه استاندارد ملی ایران نیز برخی آزمونهای استاندارد٢ را برای مصالح ساختمانی از حدود دو دهه قبل تا به امروز فراهم آورده که با مراجعه به تارنمای این سازمان ٣ قابل دستیابی هستند.
Machine summary:
"٩- تجزیه - تحلیل و مقایسه نمونه سنگ های درمان شده و درمان نشده ٩-١- هنگامی که ضرورت استحکام بخشی مسجل شد؛ عملکرد نسبی استحکام بخش ها در هر دو نمونه سنگ درمان شده و درمان نشده می باید با استفاده از روشهای آزمون یکسان سنگ ها ارزیابی و تجزیه وتحلیل شوند، همچنین بایست اطمینان حاصل کرد روش به کار برده شده برای درمان نمونه قابل اجرا در دفعات متعدد است .
٩-٢-١- عمق نفوذ- عمق نفوذ استحکام بخش در سنگ باید به صورت یکنواخت و به اندازه کافی عمیق ، به منظور اثر گذاری بر لایه ها و رسیدن به بخشی از سنگ که تخریب نشده صورت گیرد، زیرا تثبیت ناتمام و ناقص لایه های سطحی ، تمایل به تورق را افزایش می دهند (برای مطالعه روشهای ارزیابی عمق نفوذ مراجعه شود به ١٩٩٧ , Kumar).
این موارد عبارتند از: اندازه گیری مقاومت فشاری ، مقاومت خمشی ، ضریب گسیختگی و مقاومت سایشی که هر روش می تواند اطلاعاتی از خواص عملکردی مورد یناز برای سنگ استحکام بخشی شده را در اختیار قرار دهد.
١٠-٣ ٣- درمان منطقه آزمون- کار بردن استحکام بخش باید از مواد همانند و روشی که برای اقدام بر روی ساختار کلی در نظر گرفته شده است ، استفاده شود.
٩٣،٤-١٠٨ راهنمای استاندارد برای انتخاب و استفاده از استحکام بخش های سنگ 11- Karsten Tube Capillary Absorption Test 12- Putty 13- Soluble Salt Analysis 14- Microchemical ١٥ - استاندارد ایران: روش آزمون تعیین مقاومت فشاری ش."