Abstract:
هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین هوش معنوی و هوش هیجانی دانش آموزان دختر منطقه 15 تهران است. این پژوهش از نوع همبستگی و جامعه مورد پژوهش عبارت است از کلیه دانش آموزان دختر منطقه 15 شهر تهران که در سال تحصیلی 91-90 در پایه سوم راهنمایی مشغول به تحصیل بوده اند. نمونه شامل 100 دانش-آموز می باشد که به روش نمونه گیری خوشه ای، انتخاب شدند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسش نامه هوش معنوی ناصری (1386) و پرسش نامه هوش هیجانی سیبریا شرینک استفاده شد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. برای تحلیل آماری داده های پژوهش از روش های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار و ...) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون) استفاده شد. نتایج تحلیل داده های پژوهش به شرح زیر است: بین هوش معنوی و هوش هیجانی دانش آموزان دختر رابطه معناداری وجود دارد. بین هوش معنوی و مولفه خودآگاهی هوش هیجانی دانش-آموزان دختر رابطه معناداری وجود دارد. بین هوش معنوی و مولفه خودکنترلی هوش هیجانی دانش آموزان دختر رابطه معناداری وجود ندارد. بین هوش معنوی و مولفه همدلی هوش هیجانی دانش آموزان دختر رابطه معناداری وجود دارد. بین هوش معنوی و مولفه خودانگیزی هوش هیجانی دانش آموزان دختر رابطه معناداری وجود دارد. بین هوش معنوی و مولفه مهارت های ارتباطی هوش هیجانی دانش آموزان دختر رابطه معناداری وجود دارد.
The purpose of this study was to explore relationship between spiritual intelligence and emotional intelligence among senior middle school girls in the Tehran 15th School District. A sample of 100 students was selected using cluster random sampling. Data were collected by two separate questionnaires. Results showed significant relationship between spiritual intelligence and emotional intelligence. More specifically، findings showed significant relationships between spiritual intelligence and components of emotional intelligence including self-awareness، self-control، empathy، and self-motivation and communication skills. However، no relation was found between spiritual intelligence and self-control.