Abstract:
ﻫﺪف از اﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﺮرﺳﯽ اﺛﺮﺑﺨﺸﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آﻣﻮزش ورزش ﻣﻨﻈﻢ ﺑﺮ ﺷﺎدی، ﻣﻬﺎرت ارﺗﺒﺎط اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و رﺿﺎﯾﺖ از زﻧﺪﮔﯽ در زﻧﺎن ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻪ ﺑﺎﺷﮕﺎه ﺗﻨﺎﺳﺐ اﻧﺪام ﺧﺼﻮﺻﯽ در ﺷﻬﺮاﺻﻔﻬﺎن در ﺳﺎل 1392 ﺑﻮد. روش ﭘﮋوﻫﺶ از ﻧﻮع ﺷﺒﻪ ﺗﺠﺮﺑﯽ ﺑﺎ ﭘﯿﺶ آزﻣﻮن و ﭘﺲ آزﻣﻮن، ﻃﺮح ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺷﺎﻣﻞ 30 زن، در ﻣﺤﺪوده ﺳﻨﯽ 20 ﺗﺎ 50 ﺳﺎل ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻗﺒﻞ از آزﻣﻮن ﺗﻤﺎم اﻓﺮاد ﺳﻪ ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ ﺷﺎدﮐﺎﻣﯽ آﮐﺴﻔﻮرد )آرﮔﺎﯾﻞ و ﮐﺮوﺳﻠﻨﺪ، 1987(، ﻣﻘﯿﺎس رﺿﺎﯾﺖ زﻧﺪﮔﯽ)دﯾﻨﺮ و ﻫﻤﮑﺎران، 1985( و ﻣﻘﯿﺎس ﻣﻬﺎرت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ )رﯾﺠﯿﻮ،1989( را ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﺮدﻧﺪ.ﺳﭙﺲ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺑﻪ دو ﮔﺮوه ﺗﺠﺮﺑﯽ و ﮐﻨﺘﺮل ) 15 ﻫﺮ ﻧﻔﺮ( ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪﻧﺪ. آزﻣﻮدﻧﯽ ﻫﺎی ﮔﺮوه آزﻣﺎﯾﺶ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﻫﻮازی را ﺑﻪ ﻣﺪت 4 ﻫﻔﺘﻪ و در ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ 3 ﺟﻠﺴﻪ، در ﻫﺮ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ ﻣﺪت 60 دﻗﯿﻘﻪ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ. در ﭘﺎﯾﺎن، ﻫﺮ دو ﮔﺮوه ﺳﻪ ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ را دوﺑﺎره ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺟﻬﺖ ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻓﺮﺿﯿﻪ ﻫﺎ از ﺗﺤﻠﯿﻞ وارﯾﺎﻧﺲ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﻐﯿﺮی )ﻣﺎﻧﻮا( اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﻫﻮازی ﺑﺮ ﺷﺎدﮐﺎﻣﯽ و رﺿﺎﯾﺖ از زﻧﺪﮔﯽ زﻧﺎن در ﮔﺮوه آزﻣﺎﯾﺶ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ)p<0,05(. اﻣﺎ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ورزش ﻫﺎی ﻫﻮازی اﺛﺮ ﻣﻌﻨﺎداری ﺑﺮ ﻣﻬﺎرت ﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و اﺑﻌﺎد آن )ﮐﻨﺘﺮل اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺑﯿﺎن اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﮐﻨﺘﺮل ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ، ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻋﺎﻃﻔﯽ و ﺑﯿﺎن ﻋﺎﻃﻔﯽ( در ﮔﺮوه ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﻮرد ﭘﮋوﻫﺶ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﺛﺎر ﻣﺜﺒﺖ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﻫﻮازی ﺑﺮ ﺷﺎدﮐﺎﻣﯽ و رﺿﺎﯾﺖ از زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ اﯾﺮوﺑﯿﮏ و ﺗﻨﺎﺳﺐ اﻧﺪام زﻧﺎن ﮔﻨﺠﺎﻧﺪه ﺷﻮد
Machine summary:
"جدول7: تحلیل مانکوا برای مقایسه دو گروه با توجه به مهارت ارتباط اجتماعی متغیر وابسته مجموع مجذورات درجه آزادی میانگین مجذورات F ضریب اتا توان آماری معنی داری مهارت اجتماعی 16/2488 1 16/2488 53/3 128/0 1 072/0 خطا 84/16584 24 57/103 205/0 08/0 655/0 کل 200475 27 جهت بررسی فرضیه سوم مبنی بر اینکه تمرین هوازی بر رضایت از زندگی زنان شهراصفهان تأثیر دارد، از تحلیل کواریانس استفاده شد (نمرات پیش آزمون کنترل گردید).
این یافته ها با برخی مطالعات مروری انجام گرفته که نتایج نشان می دهد ارتباط سابقة فعالیت ورزشی، مدرک تحصیلی، سن با سبک زندگی ورزشکاران معنادار نبود، هماهنگ نمیباشد(الماسی، خبیری، فراهانی، حمایت طلب، 1388) واکنش هایی که افراد مهم پیرامون زنان در مقابل آنان ارایه میکنند و مشارکت مداوم ورزشی زنان زمانی محتمل است که ادراک آنان از جنسیت مثبت باشد و مشارکت دوام نخواهد یافت اگر حمایت اجتماعی از سوی افراد مهم اطراف فرد وجود نداشته باشد وکناره گیری زمانی روی خواهد داد که نقش ورزش برای هویت فرد خیلی مهم نباشد.
نتایج به دست آمده از این تحقیقات نشان می دهد که فعالیت بدنی به هرشکلی میتواند در حفظ و تأمین سلامت روانی نقش داشته باشد و اینکه شرکت در فعالیتهای ورزشی با رشد و سازگاری اجتماعی و اعتماد به نفس ارتباط دارد و شرکت کردن در ورزش اثر مثبتی بر رشد مهارتهای رهبری و روابط بین فردی برای افراد ورزشکار دارد."