Abstract:
اشتغال ، لازمه زندگی بشر است ؛ زیرا دوام و بقای جامعه و زندگی هر فرد مستلزم کار و فعالیت است . اشتغال علاوه بر تامین معاش ؛ احترام ، اعتماد به نفس و سلامت ، تقویت روحیه نیز ایجاد میکند. مع الوصف ، اشتغال در زندگی فرد معلول نقشی بیش از این ها ایفا مینماید؛ او را قادر میسازد که احساس سربلندی و قابلیت نماید و در استقلال و نقش اجتماعی وی نقشی اساسی دارد. در این تحقیق با مطالعه حق اشتغال در کنوانسیون حقوق معلولان و قوانین و مقررات داخلی ایران ، سیاست های حمایتی ایران در پرتو قوانین موجود به ویژه قانون جامع حمایت از حقوق معلولان مورد تحلیل قرار گرفته و ضمن بررسی موانع اشتغال معلولان ، راه کارهای مناسب جهت رفع تبعیض در این حوزه ارائه شده است .
Machine summary:
"همان طور که پیش از این نیز گفته شد، هدف از طراحی و تدوین برخی اقدامات حمایتی از اشخاص دارای معلولیت ، فراهم آوردن امکان یکسان سازی دست یابی به تمام امکانات و موقعیت های اجتماعی برای آنان است ، امری که در واقع هدف اصلی تمام اسناد بین المللی حقوق بشر تلقی میشود.
در همین راستا دولت مکلف است جهت ایجاد فرصت های شغلی برای معلولان تسهیلات ذیل را فراهم نماید: «الف ) اختصاص حداقل ٣ درصد از مجوزهای استخدامی (رسمی، پیمانی، کارگری، دستگاه های دولتی و عمومی اعم از وزارت خانه ها، سازمان ها، شرکت ها و نهادهای عمومی و انقلابی و دیگر دستگاه هایی که از بودجۀ عمومی کشور استفاده مینمایند به افراد معلول واجد شرایط ».
در ایران متأسفانه نه در قانون اساسی و نه در قوانین عادی (قانون کار، قانون جامع حمایت از معلولین )، هیچ اصل یا ماده ای به صراحت و به طور مستقیم به مسألۀ تبعیض در زمینۀ اشتغال معلولین نپرداخته و به آن اشاره ای ننموده است حال آن که کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت به تصویب مجلس شورای اسلامی و تأیید شورای نگهبان رسیده است و لازم است این خلأ قانونی در اسرع وقت مورد توجه قرار گیرد و برطرف شود؛ زیرا مبرهن است که فقدان یک مقررة کلی در این زمینه ، راه را برای اعمال تبعیض نسبت به معلولین هموار مینماید و این امری است که شایستۀ نظام اسلامی نیست ."