Abstract:
پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تعدیل کننده ی خودکارآمدی بر رابطه بین ناگویی هیجانی ، شدت درد و ناتوانی ناشی از درد در بیماران مبتلا به درد مزمن انجام گرفت . ۱۰۰ آزمودنی (۶۷ زن و ۳۳ مرد) در این پژوهش شرکت کردند. از شرکت کنندگان خواسته شد که مقیاس های ناگویی هیجانی تورنتو (٢٠-TAS)، پرسشنامه خودکارآمدی درد مزمن (CPSEQ)، مقیاس دیداری شدت درد (VAS) و پرسشنامه ناتوانی ناشی از درد (PDQ) را تکمیل کنند. داده ها با استفاده از روش تحلیل رگرسیون تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد که خودکارآمدی در رابطه بین ناگویی هیجانی ، شدت درد و ناتوانی ناشی از درد نقش تعدیل کننده دارد. بر اساس نتایج این پژوهش می توان نتیجه گرفت که رابطه بین ناگویی هیجانی ، شدت درد و ناتوانی ناشی از درد در بیماران مبتلا به درد مزمن تحت تاثیر نقش تعدیل کننده خودکارآمدی قرار دارد.
The aim of this study was to investigate the moderating role of self-efficacy on the relationship between alexithymia and experience of pain (severity of pain and disability of pain) in chronic pain patients. One hundred chronic musculoskeletal pain patients (67 women, 33 men) participated in this research. All participants were asked to complete the Toronto Alexithymia Scale (TAS-20), the Chronic Pain Self-Efficacy Questionnaire (CPSEQ), Visual Analogue Scale for Pain Severity (VAS), and Pain Disability Questionnaire (PDQ). Data were analyzed by regression analysis. The results showed that self-efficacy moderated the relationship between alexithymia and experience of pain including both severity of pain and disability of pain. Self-efficacy decreased the effect of alexithymia on experience of severity and disability of pain. It can be concluded that the relationship between alexithymia and experience of pain in chronic pain patients was influenced by self-efficacy.
Machine summary:
"نتایج پژوهش نشان داد که خودکارآمدی در رابطه بین ناگویی هیجانی ، شدت درد و ناتوانی ناشی از درد نقش تعدیل کننده دارد.
بر اساس نتایج این پژوهش می توان نتیجه گرفت که رابطه بین ناگویی هیجانی ، شدت درد و ناتوانی ناشی از درد در بیماران مبتلا به درد مزمن تحت تأثیر نقش تعدیل کننده خودکارآمدی قرار دارد.
از جمله این عوامل خودکارآمدی ۵ است که در پژوهش حاضر تأثیر آن بر رابطه بین ناگویی هیجانی ، شدت درد و ناتوانی ناشی از درد مورد بررسی قرار گرفت .
۰۰۱ بحث و نتیجه گیری نتایج پژوهش حاضر نشان داد که خودکارآمدی در رابطه ی بین ناگویی هیجانی ، شدت درد و ناتوانی ناشی از درد نقش تعدیل کننده دارد.
این یافته که با نتایج پژوهش های قبلی (اصغری و نیکلاس ، ۲۰۰۱؛ پکونیس ، ۲۰۰۹؛ پینکاس و مورلی ، ۲۰۰۲؛ ترنر، ارسک و کمپ ، ۲۰۰۵؛ تورک ، ۲۰۰۲؛ تیلور، دین و سیگرت ، ۲۰۰۶؛ رودی ، لیبر، بوستون ، گارلی و بیسال، ۲۰۰۳؛ کیف ، رامبل ، سیپیو، جوردانو و پری ، ۲۰۰۴؛ نیکلاس ، ۲۰۰۷) مطابقت دارد، بر حسب احتمالات زیر تبیین می شود: ۱‐ بندورا و همکاران (۱۹۸۷؛ به نقل از وید، ۲۰۰۱)، معتقدند که افراد دارای خود کارآمدی و احساس کنترل بالا هنگامی که با یک محرک دردناک مواجه می شوند تولید اپیوئیدهای درونزاد در آنها افزایش می یابد که این امر باعث افزایش تحمل در برابر درد و کاهش شدت آن می شود."