Abstract:
مناقشات تمثال شکنی، در سده هشتم میلادی میان کلیسای کاتولیک رم و کلیسای قسطنطنیه، موجب ایجاد شکاف میان آنها شد. کلیسای ارتدوکس به صورت رسمی در قرن یازدهم میلادی، اعلام جدایی کرد که شمایل نگاری از مشخصه های آن است. این مقاله با بررسی ارتباط مبانی نظری شمایل نگاری با کتاب مقدس، چگونگی پیوستگی آن دو را تبیین می کند.
بنابر الهیات ارتدوکس، بسیاری از آموزه های مسیحی موجود در کتاب مقدس به نحوی در شمایل ها تجلی یافته است. ازاین رو، شمایل نگاری را به نوعی «تفسیر بصری» کتاب مقدس دانسته اند. در مقابل، کتاب مقدس را به منزله «شمایل مکتوب» مسیح انگاشته، در نتیجه، احترام برابری را برای شمایل و کتاب مقدس قائل شده اند. علاوه بر مسائل الهیاتی، به جنبه های هنری شمایل ها در مقام هنر دینی یا هنر مقدس نیز توجه شده است. وجوه زیبایی شناختی شمایل ها، با استناد به تصویرسازی های موجود در کتاب مقدس، تصاویر روایی و غیرروایی ازجمله تصویر خداوند، عیسی مسیح و انسان و نشانه شناسی برخی از شمایل ها طرح شده است. این شمایل ها در مقام نمادهایی از متون مکتوب و سنت شفاهی اند و صرفا کاربردی تزئینی ندارند.
In the eighth century A.D. disputes over iconoclasm caused a gap between the Roman Catholic Church and Byzantine Church. In the eleventh century A.D. the Orthodox Church officially declared its separation owning to the dispute over iconography. This paper investigates the relation between theoretical foundations of iconography and the Bible.
Based on Orthodox theology، most of Christian doctrines in the Bible have somehow expressed themselves in the icons. Therefore، iconography has been regarded as a kind of ˮ visual interpretationˮ of the Bible. On the contrary، the Bible is considered as a ˮ written iconˮ of Jesus Christ، and such، equal respect is paid to the icon and the Bible. In addition to theological issues، artistic aspects of icons as signs of religious or sacred art have been taken into consideration. By virtue of the images in the Bible، the narrative and non – narrative images of God، Jesus Christ، man and semiology، the aesthetic aspects of the icons have also been discussed. These icons do not have ornamental applications; they are symbols of written texts and verbal traditions.
Machine summary:
"برای نمونه، بهطور مثال به جای انبوه جمعیت، که در کتاب مقدس (اعمال رسولان) ترسیم شده است، در شمایلهای کلیسا، تنها 12 نفر در یک نیمدایره در حالت نشسته ترسیم شدهاند و فضای مرکزی این تصویر متعلق به مسیح بهعنوان پیشوا و رهبر کلیسا است؛ او که در عین ناپیدایی در میان مؤمنان در کلیسا حضور دارد (Fortountt & Cunnincham, 2009, p.
در انجیل متی (15:24)، از عیسی مسیح نقل شده است: «فرستاده نشدهام مگر به جهت گوسفندان گمشدة خاندان اسرائیل»، در این سنخ بازنمایی، که در قدیمیترین گور دخمههای مسیحی نیز قابل مشاهده است، مسیح همچون جوان آراستهای با صورتی بدون ریش و موهای کوتاه یا بلندی ترسیم میشود که گاه طوماری از کتاب مقدس و گاه عصای چوپانان را در دست دارد.
این علامت، بهعنوان صورت اختصاری نام مسیح، در سده چهارم یا احتمالا پیش از آن، هنگامی که به عیسویان برای نخستین بار اجازه داده شد که در امپراتوری روم، به آزادی مراسم دینی خود را به پا دارند، به تدریج بر روی قبرها و سایر مصنوعات بهمنزلة نماد دین مسیحی و نیز خود مسیح به کار گرفته شد (هال، 1380، ص 15).
علاوه بر این، تاج خار (Crown Of Thorns) مسیح، که به اجبار روی سر او گذاشته شد، نماد مصلوب شدن مسیح است (بروس میت فورد، 1388، ص 22)، نمادهای چهارگانة مبشرین انجیل نیز که از کتاب حزقیال نبی گرفته شده است، اینگونه توصیف شدهاند: متی: مرد جوان بالدار، مرقس: شیر، لوقا: گاو نر، یوحنا: عقاب (Carter, 2006, p."