Abstract:
علویان تقریبا پانزدهمیلیون نفر از جمعیت ترکیه را تشکیل میدهند. این گروه قومی ـ مذهبی از زمان امپراتوری عثمانی تا امروز فرصتی برای بروز هویت سیاسی خویش نیافتهاند. به همین علت، رویکرد سیاسیشان به اقتضای زمان در قالبهای شامانیزم، طرفداران نظام لائیک و چپهای سوسیالیستی نمایان شده است. در سه دهه اخیر، بنا به عوامل داخلی و منطقهای علویان به این نتیجه رسیدهاند که متکی شدن به احزاب چپ یا راست تامینکننده منافع جامعه علوی نیست و آنان برای حفظ هویتشان مجبورند احزابی سیاسی بر محوریت فرهنگ علوی تشکیل دهند.
Machine summary:
"به بیان دیگر، هویت سیاسی علویان به علت فقر و محرومیت ساماندهیشده از طرف حاکمیت سنیمذهب ترکیه از دوره عثمانی، یک هویت منتقد و مخالف است، ولی به علت مصالح جامعه علوی رویکرد سیاسیشان در دورههای مختلف تغییر یافته است که در این تحقیق رویکرد سیاسی علویان را در چهار مرحله بررسی میکنیم.
2. دوره آتاتورک ـ طرفداران نظام لائیک علویان در تاریخ سیاسی دولت عثمانی به اتهام گرایش به دولت شیعه صفوی در ایران به صورت جدی سرکوب شدند، یعنی بعد از جنگ عثمانیان با علویان در سالهای 1511 و 1513 میلادی، این جماعت عملا از صحنه سیاسی خارج شدند؛ تا اینکه مصطفی کمال آتاتورک در بین سالهای 1918 تا 1923 جنگ آزادیبخش ملی را اعلام کرد که این جنگ به ترسیم و تعیین مرز کنونی ترکیه انجامید و نظام جمهوری در این کشور اعلام شد.
در این زمینه، میتوان به صدور بیانیهای رسمی در دو شماره با هدف استیفای حقوق فرهنگی ـ مذهبی علویان، ایجاد حزب وحدت، انتشار دهها روزنامه، سایت اینترنتی، شبکه تلویزیونی و بیش از دوهزار جلد کتاب، ایجاد چندین نهاد رسمی در داخل کشور ترکیه و در کشورهای اروپایی، اشاره کرد که بخشی از اقدامات هویتطلبی سیاسی و حتی فرهنگی ـ مذهبی علویان به شمار میرود.
البته در این بین، چالشهایی نیز متوجه جریان هویتطلبی سیاسی علویان ترکیه است که میتوان به جدال هویتی بین علویان ترک و کرد، به رسمیت نشناختن علویت به عنوان یک فرقه اسلامی از طرف سازمان دیانت، نبود رهبری واحد در جامعه علوی ترکیه، نداشتن حامیان بینالمللی و ضعف در مبانی علمی آنها اشاره کرد."