وحدت یا دوگانگی علم و ایمان در حکمت متعالیه Journal Article

"(مطهری، 1385: ج5: 469-471؛ آملی، بی‌تا، ج 1: 14-16؛ مصباح یزدی، 1382، ج1: 30-31) از آنچه به‌اجمال دربارة فلسفه در اصطلاح عام و خاص بیان داشته‌ایم، روشن می شود که بحث از ایمان هم در فلسفۀ به اصطلاح عام و هم در فلسفه به اصطلاح خاص ارائه شدنی است و جزء مسائل آنها به‌شمارمی‌رود؛ در فلسفه به اصطلاح عام به دلیل اینکه مسئله ایمان به‌عنوان فعل[اختیاری] نفس انسان مطرح است، در مباحث علم اخلاق از اقسام سه ‌گانۀ حکمت عملی ارائه شدنی و بررسی شدنی است. اینک، باید دید آیا معنا [یا ماهیت] اصطلاحی ایمان در نگاه حکمت متعالیه همان معنای لغوی‌اش، یعنی تصدیق قلبی آمیخته با امنیت و آرامش، است یا چیزی غیر از آن؟ ولی باید به این نکتۀ مهم نیز توجه داشت که به دلیل اینکه زبان متن اصلی آیین آسمانی اسلام «قرآن کریم» عربی است، اصل و قاعده‌ اقتضا می‌کند که معنای اصطلاح شرعی لغات قرآنی، از جمله ایمان، به همان معنای لغوی آن حمل شود، مگر اینکه دلیل و برهانی برخلاف آن و برای روی‌گردانی از معنای لغوی ثابت گردد."