Abstract:
بسیاری از دانشمندان اهل سنت به شان نزول آیه ولایت در خصوص حضرت علی تصریح کرده اند. ابن تیمیه نخستین کسی است که با صراحت این شان نزول را منکر شده، ادعای اجماع بر کذب بودن آن را مطرح کرده است. این مقاله به بررسی نظر ابن تیمیه در ادعای اجماع بر کذب بودن این شان نزول پرداخته است. برای این منظور کتاب های تفسیری علمای اهل سنت تا زمان حیات ابن تیمیه بررسی، و روایات صحابه در این شان نزول از منابع اهل سنت جمع آوری شده است؛ یک مورد هم بررسی سندی شده است. همچنین سخنان ابن تیمیه را در خصوص نقل نشدن این شان نزول توسط علمای اهل سنت بررسی کرده ایم. در نهایت این نتیجه حاصل شد که ادعای ابن تیمیه صحیح نیست، بلکه اجماع بر صحت این شان نزول وجود دارد و افرادی مانند بغوی، طبری و ابن ابی حاتم این حدیث را ذکر کرده اند، در حالی که ابن تیمیه مدعی است این افراد این حدیث را نقل نکرده اند.
Most of the Sunni scholars have clearly specified that the occasion of revelation of the verse of Wilayah is about Imam Ali (A.S). Ibn Teymieh is the first who has clearly denied this occasion and claimed that there is a consensus on the falsehood of this occasion. The present writing discusses his claim about the consensus on the falsehood of this occasion. In doing so، the exegetical books of Sunni scholars، until Ibn Teymieh’s time، and the narrations of the Companions of the Prophet (P.B.U.H) about this occasion are gathered and their chain of narrations are analyzed. And his claim that this occasion is not mentioned by Sunni scholars is proved to be inaccurate. On the contrary، there is a consensus on the accuracy of this occasion and people like Baqavi، Tabari and Ibn Hatam have mentioned this narration، while Ibn Teymieh has claimed that these people have not mentioned this narration.
Machine summary:
کلیدواژهها: آیه ولایت، ابنتیمیه، امامت، ثعلبی، شأن نزول آیه ولایت مقدمه از جمله آیاتی که شیعه برای اثبات امامت حضرت علی( به آن استدلال میکند آیه 55 سوره مائده است (انما ولیکم الله و رسوله والذین آمنوا الذین یقیمون الصلاة و یؤتون الزکاة و هم راکعون(؛ ولی و سرپرست شما فقط خدا و رسول اوست و کسانی که ایمان آوردهاند، آنهایی که نماز را برپا میدارند و در حال رکوع زکات میدهند.
این روایات از طرق مختلفی نقل شده، ولی با وجود نقلهای متنوع در روایات به طور مشترک نقل شده است که علی( در حال رکوع انگشتر خود را به یک فقیر بخشیدند و بعد از این اتفاق آیه در شأن ایشان نازل شد.
به همین دلیل میگویند او حاطب لیل<FootNote No="37" Text=" حاطب لیل به کسی گفته میشود که کلام خود را بررسی نمیکند و مانند کسی است که در شب هیزم جمع میکند و سالم و معیوب را تشخیص نمیدهد؛ ابنمنظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج1، ص322.
ق. ) بعد از اینکه گفته است این داستان درباره علی بن ابیطالب نقل شده است، با ایجاد شبهاتی، مانند اینکه علی در نماز این کار را نمیکند چون موجب ابطال نماز میشود و غیر آن، در این ماجرا مناقشه میکند،<FootNote No="53" Text=" سورآبادی،ابوبکر عتیق بن محمد، تفسیر سورآبادی، ج1، ص581.
ق. ) بعد از نقل آیه درباره علی بن ابیطالب( میگوید آیه دلالت میکند بر جواز صدقه در نماز و اینکه فعل قلیل نماز را باطل نمیکند؛<FootNote No="70" Text=" نسفی، عبدالله بن احمد، مدارک التنزیل و حقائق التأویل، ج1، ص294.