طنز باید قاه قاه بگریاند و زار زار بخنداند؛ گفت و گوی مهدی مظفری ساوجی با ناصر فیض Conversation and interview

اگـر همـه ي زندگـي ام را جـزء بـه جـزء بـراي شـما تعريـف کنـم و ايـن نتيجـه را بدهـد کـه شـاعر يـا هنرمنـد جوانـي کـه آرزوهـا ناصر فض ي در سـر دارد و جويـاي نـام هـم هسـت ، بـا ديـدن سرگذشـت اسـف بار اهـل ذوق و علـم و انديشـه ، عبـرت بگيـرد و دنبـال کار آبرومندتـري بـرود، خـوب اسـت . البتـه اگـر ادامـه مـي دادم بهتـر بـود و ايـن پسـوند «دکتـر»ي، کـه گاهـي بـراي شـعرخواني يـا ســخن راني دربـاره ي شـعر و غيـره بـه مـن ً مي دهنـد، واقعـي بـود و حتمـا حـس و حـال خـاص خـودش را داشـت . هرازچنــدگاه ـچه قـدر بـدم مي آيـد از ايـن کلمـه ، کـه درسـتش هـر چنـد گاه يـک ّ بـار اسـت ـمجلـه ي شـعر و جمهـوري اسـلامي هـم ، وقتـي صـادق رحمانـي مسـئول آن بــود، ترجمه هـاي مـرا چـاپ مي کردنـد. وقتــي برمي گشـتم ، همـه ّ دورم جمـع مي شـدند تـا براي شـان بگويـم کـه اسـتاد معلـم از يـک متـري چـه شـکل و شـمايلي دارد و يوسـف علي ميرشـکاک چه طـور حـرف مي زنـد و آيـا قيصـر را از نزديـک ديــده ام و چـه حرفـي بـه مـن زده اسـت و اصـلا تهـران چــه شکلي سـت و سـؤال هاي ديگـر. شـعر امـروز را شـايد نتـوان در برخـي از شـاخه هايش بـا شـعر گذشـته قيـاس کـرد، امـا اسـاس شـعر فارسـي از آغـاز ظهـورش تـا امـروز بـه مـرور مسـتحکم و پابرجـا شـده اسـت ؛ از آن جـا کـه ســنگ هاي اول را بزرگانـي چـون رودکـي و فردوسـي گذاشــته اند، سـنگ روي ايـن پايه هـا گذاشـتن کار چنـدان آسـاني نيسـت .