Abstract:
سبک هندی متمایزترین سبک شعری کلاسیک فارسی است که با سبکهای قبل و بعد خود تمایزی آشکار دارد و اصول و موازین خاص خود را داراست؛ از جمله این عنصر تمایزبخش بسامد فراوان تصاویر پارادوکسی در کنار صنایعی چون: حسامیزی، تجرید، اسلوب معادله و... است. توجه ویژه شاعران این سبک به پارادوکس و نقشی که این شگرد ادبی در ساختار شعر آنها دارد، سبب گردید تا نگارندگان این جستار، به بررسی دلایل افزونی بسامد پاردوکس در شعر آنها بپردازند.بر اساس یافتههای این تحقیق، تصاویر پاردوکسی دارای کارکردهایی چون: ابهام انگیزی و دشواری، هنجارگریزی، ایجاز، دو بعدی بودن، تازگی و ایجاد شگفتی و لذت هستند که با معیارهای شعری و زیبایی شناختی سبک هندی تناسب و همخوانی فراوانی دارد و همین امر سبب استقبال و استفاده فراوان شاعران این سبک، از این شگرد ادبی شده است.
Indian style is the most diversified poetry style in Persian that its distinction by the former and after styles is obvious and has its own principles and rules; so as distinction between frequency of paradoxical images besides diverse like synaesthesia، abstraction، allegory and etc. The special attention of the poets of this style to paradox and the role of this literary device in the structure of their poetry leads the writers of the current article to investigate the reasons behind the high frequency of the paradox in their poetry. This paper’s authors are looking for the reason of why Indian style poets are so interested in use paradoxical images. Based on results of this study، paradoxical images have function as making ambiguity، brevity، being two dimensional، newness and making surprise and delight that are so like Indian style poetic and aesthetice norms that these reason make poets like this style.
Machine summary:
بر اساس يافته هاي اين تحقيق ، تصاوير پاردوکسي داراي کارکردهايي چون : ابهام انگيزي و دشواري، هنجارگريزي، ايجاز، دو بعدي بودن ، تازگي و ايجاد شگفتي و لذت هستند که با معيارهاي شعري و زيبايي شناختي سبک هندي تناسب و همخواني فراواني دارد و همين امر سبب استقبال و استفادة فراوان شاعران اين سبک ، از اين شگرد ادبي شده است .
اگرچه بهره گيري از پارادوکس در ادبيات فارسي سابقه ي زيادي دارد، اما بسامد استفاده از اين شگرد در آثار شاعران سبک هندي افزون تر و دليل کاربرد آن با ديگر دوره ها و سبک هاي شعر فارسي متفاوت بوده است ؛ شاعران سبک خراساني از آن جايي که در طبيعت حضور دارند و عقل و حواس ظاهري در آفرينش شعر آنها قويا حضور دارد و رشته ي پيوند شاعر با قوانين طبيعت و ادراکات طبيعي سخت محکم است ، از تصاوير پارادوکسي کمتر بهره برده اند(فتوحي، ١٣٨٥/٢: ٣٣١).
پارادوکس و سبک هندي همان گونه که در مقدمه اشاره شد، سبک هندي با سبک هاي قبل و بعد از خود داراي تفاوت - هاي بنياديني بوده ، اصول و موازين خاص خود را داراست و به تعبيري «به کلي از آثار ادبي ادوار ديگر متمايز است »(مؤتمن ، ١٣٧١: ٣٣٤)؛ اين تمايزچنان آشکار است که از ديد غير فارسي زباناني که به بررسي شعر فارسي پرداخته اند نيز پنهان نمانده است ؛ علامه شبلي نعماني در اين باره مي - نويسد: «قدما و متوسطين هيچ انديشه و فکري را به طور پيچيده بيان نميکردند، برخلاف متأخرين که ملتزمند سخني که ميگويند، آن را پيچ داده بگويند و اين پيچيدگي از اينجا ناشي ميشود که مضموني که در چند بيت بايد بيان نمود، آن را در يک بيت شعر گنجانيده ، ادا ميکنند»(نعماني، ١٣٦٨: ١٨).