نامه رسیده: کارهای شبه علمی و خطر بی باوری Transit

و یا تهیه کتاب‌ «مجموعه مقالات»که دربرگیرنده نظر این‌ بزرگواران خطیب است را فراهم آورد و در سطح‌ سازمانهای ایران پخش کرد و دهها برنامه‌ کاربردی ویژه در بهبود سازمانی به اجرا درآورد آیا این«مسابقه برگزاری»نباید مورد تأمل و بازبینی قرار گیرد؟ به قول یک مدیر اجرائی،نکند که در نهایت‌ اثر واقعی این کارها به بی‌باوری به شیوه‌های‌ مدرن علمی بیانجامد و بعد از احساس غیر کارآمد بودن این محافل،مدیران ساده،با خود زمزمه کنند که در عمل بهتر است به همان باور قبلی خود روی آورند و با خود بگویند: «مدیریت امری ذاتی است و این حرفها همه‌اش داستان است و ذهن خود را با این‌ مسائل مشغول نکن،چرا که حضرات در برج‌ عاجند!» *** برای اینکه سخنم را باور کرده باشی‌ می‌پرسم: حدس می‌زنی چند درصد از این مثلا «آموزش‌های مدرن»براساس یک نیازسنجی‌ علمی صورت گرفته باشد؟بگذار صادقانه‌ بپرسم،چند سازمان را می‌شناسی که قبل از افتادن در این مسابقه برگزاری سمینارها و دوره‌های آموزشی مد روز،در پی کسی باشند که‌ به آنها بیاموزد که چگونه نیازهای واقعی خود را بشناسند؟و فرق بین ẓTRAININGẒ و ẓEDUCATIONẒ را در عمل به آنها نشان دهد.