Abstract:
در عصر جهانی شدن ، شهرهاییکه بتوانند خدمات مناسب را در کمترین فرصت و با کیفیت بالا به شهروندان ارائه کنند مورد علاقه بسیاری از مردم جهان واقع میشوند. از جمله ویژگیهای این شهرها، داشتن قابلیت های مختلف در ارایه خدمات به هنگام و از راه دور میباشد. هدف این پژوهش ، سنجش میزان آمادگی الکترونیکی شهر اصفهان با توجه به شاخص های مهم اجتماعی - فرهنگی، انسانی، قوانین - استانداردها و فناوری میباشد. با توجه به عدم وجود اطلاعات به روز، تفاوت در مقیاس های سنجش و تمایز این شاخص ها با مدل های ارزیابی آمادگی الکترونیکی در جهان ، سعی شده با استفاده از سنجه های کمی و کیفی محقق ساخته به سنجش میزان آمادگی الکترونیکی شهر اصفهان پرداخته شود. روش پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی میباشد، جامعه آماری شامل کاربران اینترنت در مناطق ١٤گانه و کارشناسان فاوا در سازمان های مختلف شهر اصفهان میباشد، برای تجزیه و تحلیل داده ها و اطلاعات از آزمون های آماری تی، من ویتنی و رگرسیون گام به گام چند متغیره استفاده شده است . نتایج پژوهش نشان میدهد که سرمایه گذاری سازمان ها در زمینه IT و بخصوص توسعه منابع انسانی ضعیف بوده ، امکان انجام فعالیت های اداری و خدماتی از راه دور محدود و همچنین وضعیت زیرساخت های سازمانی نیز نامناسب میباشد.بررسی سوالات پژوهش نشان میدهد که تفاوت معناداری بین نظرات کارشناسان فاوا و کاربران به جز در زمینه ضعف ابزارهای اولیه دیده نشده ، رابطه معناداری بین زیرساخت های شهری و ارائه خدمات الکترونیکی وجود دارد، در این بین دسترسی همه مردم و وجود زیرساخت های فنی با اهمیت تر میباشد.
Machine summary:
"با توجه به نوع برداشت داده ها، در این پژوهش زیرساخت ها در چهار طبقه تقسیم بندی شده اند و شامل : ١- زیرساخت های فناوری اطلاعات (ابزارهای اولیه ارتباطی، سخت افزار و نرم افزار)؛ ٢- نیروی انسانی متخصص (وجود نیروهای متخصص فاوا در مراکز خدمات رسانی شهری، سواد الکترونیکی کارکنان )؛٣- فرهنگ مردم (فرهنگ استفاده مردم از اینترنت ، وجود انگیزه و علاقه نزد مردم جهت انجام فعالیت های الکترونیکی، میزان سواد الکترونیکی نزد خانوارها)؛ ٤- دسترسی(دسترسی به کافی نت ها، عابر بانک ها، دفاتر پیش خوان دولت ،کیوسک های اطلاع رسانی شهرداری، مراکز پلیس +١٠، همچنین نوع دسترسی و استفاده از اینترنت )."
(
, 
, 
)
