Abstract:
تحقیقات نشان داده است که کودکان مبتلا به آسیب ویژه زبانی ازنظر تواناییهای شناختی غیرکلامی با کودکان مبتلا به آسیب غیرویژه زبانی تفاوت دارند. با این حال، در رابطه با تفاوتهای این دو گروه برحسب ویژگیهای زبانی هنوز توافقی حاصل نشده است. هدف از انجام پژوهش توصیفی-تحلیلی و مقطعی حاضر بررسی ویژگیهای روایت داستان در کودکان مبتلا به اختلال ویژه و غیرویژه زبانی با توجه به مقیاسهای ساختار، محتوا و انسجام گفتمان روایتی است. به این منظور، دو گروه از کودکان مبتلا به اختلال ویژه و غیرویژه زبانی (هر گروه 15 پسر) با دو گروه از کودکان طبیعی، بهعنوان گروه کنترل (همتای زبانی و همتای سنی (هر گروه 15 پسر)، مورد مقایسه قرار گرفتند. کودکان با استفاده از دو مجموعه از محرکهای تصویری مسئلهبنیاد به روایت داستان ترغیب شدند. یافتههای پژوهش نشان داد که بین دو گروه مبتلا به آسیب زبانی، تفاوت آماری معناداری، ازلحاظ مقیاسهای ساختار داستان، اطلاعات ارائهشده و انسجام وجود ندارد (001/ 0 p> ). تفاوت بین دو گروه مبتلا به آسیب زبانی ویژه و گروه همتای زبانی، ازلحاظ طول داستانهای روایتشده و میزان اطلاعات ارائهشده، ازنظر آماری معنادار بود (001/ 0 p< ). با این حال، گروه مبتلا به آسیب غیرویژه زبانی با گروه همتای زبانی در مقیاسهای کمتری تفاوت داشتند. نتایج پژوهش نشان میدهد که تاثیر مهارتهای زبانی یکسان دو گروه بهمراتب بیشتر از تاثیر تواناییهای شناختی غیرکلامی متفاوت آنها بر مقیاس روایت شفاهی داستان است.
Machine summary:
"به طور خلاصه ، پژوهش های پیشین نشان می دهند که کودکان مبتلا به آسیب ویژة زبانی در سنین مدرسه در مقایسه با کودکان طبیعی همتای سنی خود داستان هایی با ساختار و انسجام ضعیف تر تولید می کنند، با این حال ، میزان اطلاعات ارائه شده توسط آنها یکسان است .
ابزار پژوهش آنها دو مجموعه از محرک های تصویری مسئله بنیاد بود که با استفاده از آنها کودکان را ترغیب به تولید داستان های شفاهی کردند و پس از آن با تحلیل داده ها و بررسی تعامل متغیرهای زبانی و شناختی مختلف به این نتیجه رسیدند که دو گروه مبتلا به آسیب ویژه و غیرویژة زبانی در سازماندهی گفتمان ، انسجام و ارائۀ اطلاعات ، عملکردی مشابه داشتند.
در پژوهش حاضر، به جای راهبرد بازگویی داستان ، از راهبرد تولید یا روایت داستان درمورد هر دو مجموعه از محرک های تصویری استفاده شد، زیرا پژوهش ها نشان داده اند که این راهبرد چالش برانگیزتر است و بنابراین احتمال نشان دادن تفاوت 6 بین دو گروه از کودکان مبتلا به آسیب ویژه و غیرویژة زبانی را افزایش می دهد (ایتون و همکاران ، ١٩٩٩؛ پیرس ، ٢٠٠٣).
&quot;Oral Narrative Performance of Normal and Language Impaired School Aged Children&quot;.
&quot;Stability of Cohesion in the Spoken Narratives of Language-Impaired and Normally Developing School- Aged Children&quot;."