Abstract:
هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید در وضعیت هایپوکسی و نورموکسی بر عملکرد بیهوازی افراد ورزشکار بود. آزمودنیهای این تحقیق 16 نفر دانشجوی داوطلب مرد بودند. آزمودنیها به دو گروه هشتنفره تمرین در وضعیت هایپوکسی (ارتفاع 3300) و نورموکسی تقسیم شدند. عملکرد بیهوازی (اوج توان،میانگین توان) ازطریق اجرای آزمون وینگیت و غلظت لاکتات قبل و بعد از آزمون وینگیت اندازهگیری شد. 24 ساعت بعد، Wmax در وضعیت هایپوکسی مشخص و 48 ساعت بعد میزان Wmax در وضعیت نورموکسی تعیین شد. برنامه تمرین هر دو گروه ازنظر شدت (یک دقیقه با شدت80درصد-85درصدWmax و دو دقیقه با شدت 50درصد Wmax) و مدت تمرین (30 دقیقه) یکسانسازی شده بود. برنامه تمرینی شامل دوازده جلسه پیدرپی بود. بعد از آن، متغیرهای پیشآزمون مجددا اندازهگیری شد. پساز تعیین توزیع طبیعی دادهها بهوسیله آزمون کلموگروف- اسمیرنوف، آزمون t وابسته و مستقل با سطح اطمینان 0.05≥p نشان داد این دوره تمرینی باعث بهبود در عملکرد بیهوازی در هر دو گروه شد. همچنین غلظت لاکتات در 5 دقیقه بعد از آزمون وینگیت در هر دو گروه کاهش داشت، اما تفاوتی بین دوازده جلسه تمرین تناوبی در وضعیت هایپوکسی و نورموکسی بر عملکرد بیهوازی مشاهده نشد. درنتیجه میتوان بیان کرد دوره تمرینی بهکارگرفتهشده در این تحقیق میتواند باعث بهبود عملکرد بیهوازی شود، اما مدت و شدت هایپوکسی در این تحقیق بهاندازهای نبوده است که بتواند عملکرد بیهوازی را در گروه هایپوکسی نسبت به نورموکسی بهبود بخشد
Machine summary:
همچنین غلظت لاکتات در ٥ دقیقه بعد از آزمون وینگیت در هر دو گروه کاهش داشت ، اما تفاوتی بین دوازده جلسه تمرین تناوبی در وضعیت هایپوکسی و نورموکسی بر عملکرد بیهوازی مشاهده نشد.
واژگان کلیدی: هایپوکسی، نورموکسی، Wmax، تمرین تناوبی شدید The effect of twelve session high intensity interval training in haypoxic and normoxic conditions on anaerobic performance in athletes Barzegarpoor, H1.
از زمانی که مسابقات المپیک در مکزیک در ارتفاع ٢٣٠٠ متری برگزار شد، تمرین در ارتفاع و وضعیت هایپوکسی دربین مربیان و ورزشکاران با هدف افزایش سطح عملکرد ورزشی در سطح دریا و همچنین آماده سازی برای رقابت هایی که در ارتفاع انجام می شوند مورد توجه قرار گرفت به همین دلیل ، امروزه ورزشکاران و مربیان به ویژه در رشته های استقامتی اغلب تمرین ها در ارتفاع را به منزلۀ بخشی از برنامه های تمرینی فصل در برنامه های خود می گنجانند؛ زیرا به نظر میرسد تغییرات فیزیولوژیکی که ازطریق تمرین در ارتفاع رخ می دهد می تواند پیامدهای مثبتی در عملکردهای استقامتی و حتی سرعتی داشته باشد.
Effects of high-intensity intermittent training at simulated altitude on aerobic and anaerobic capacities and response to supramaximal exercise.
Effect of high-intensity hypoxic training on sea-level swimming performances.