Abstract:
ناپایداری مزمن مچ پا، بهمثابه وقوع مجدد اسپرین مچ پا تعریف شده است، بهگونهای که حدود 40درصد مصدومان بعد از آسیبدیدگی حاد، با وجود دریافت بازتوانیهای کافی، به این ناپایداری دچار میشوند. هدف این مطالعه، بررسی سهم ریزفاکتورهای نوسانهای وضعیتی، در مهارتهای پرش-فرود و جهش جانبی در پیشبینی وقوع اسپرینهای مزمن است. در این مطالعه توصیفی-تحلیلی، 25 ورزشکار حرفهای آسیبدیدهی مچ پا و 25 ورزشکار سالم مشارکت کردند. شش متغیر (سطح نوسانهای، طول مسیر و سرعت نوسانهای در مهارت پرش-فرود؛ و سطح نوسانهای، طول مسیر و سرعت نوسانهای در مهارت جهش جانبی) بهمنزله متغیرهای پیشبین آسیب اندازهگیری شدند و جهت پیشبینی، از رگرسیون لجستیک استفاده شد. نتایج مطالعه نشان داد، شاخص طول مسیر و سرعت نوسانهای در مهارت پرش-فرود، شاخص محیط نوسانهای و طول مسیر نوسانهای در مهارت جهش به پهلو در طبقهبندی گروههای آسیبدیده و سالم سهم آماری معناداری داشتند و بهطورکلی مدل حدود 77درصد موردها را بهطور صحیح طبقهبندی کرد. بنابراین، ورزشکاران با سابقه اسپرین مچ پا حین مهارتهای جهشی-پرشی و تغییر مسیر نسبت به ورزشکاران سالم کنترل وضعیتی کمتری دارند و خطر بیشتری برای ابتلا به اسپرین مجدد تهدیدشان میکند. همچنین، افراد دارای ناپایداری مزمن مچ پا در سطح فرونتال، کنترل وضعیت کمتری دارند
Machine summary:
"ناپایداری مزمن مچ پا، کنترل وضعیت ، طول مسیر، پرش -فرود و جهش جانبی The Prediction of Elite Athletes’ Chronic Ankle Instability Based on Postural Sway’s Risk Factors in Jump-Landing and Lateral Hopping Tasks 2 Yalfani, A 1.
مقایسه میانگین های نوسان پاسچر آزمودنیها در طول دو محور X و Y از طرف دیگر، بررسی نقاط فشار کف پایی در افراد آسیب دیده نشان داد بیشترین توزیع فشار در لبۀ خارجی کف پای افراد اعمال میشود این خود میتواند گویای افزایش گشتاور اینورشنی در مچ پای این افراد و درمعرض خطر اسپرین مجدد قرارگرفتن آنها باشد (شکل ٤).
اما مک گوین و همکاران (٢٠٠٠) گزارش کردند که افراد با جابه جایی مرکز فشار بیشتر در طول ایستادن تک پایی، بیشتر درمعرض خطر اسپرین مچ پا هستند (٢٢)، با وجود اینکه مطالعه ای یافت نشد که معیارهای ذکرشده را در مهارت های پویای پرش -فرود و جهش جانبی بررسی کرده باشد، نتایج مطالعات ارائه شده یافته های این مطالعه را تأیید میکند.
در تأیید نتایج این مطالعه میتوان یافته های دورال و همکاران (٢٠١١) را ذکر کرد؛ به طوریکه آنها رابطۀ بین کنترل پاسچر تک پایی و مکانیک فرود افراد سالم را بررسی و گزارش کردند که افراد با کنترل پاسچر کمتر (افزایش طول مسیر نوسان ها و سرعت بیشتر نوسان ها مرکز ثقل )، گشتاور آبداکتوری بیشتری در زانو دارند؛ که این خود میتواند افراد را درمعرض اسپرین مچ پا قرار دهد (٢٣)."