شهادت طلبی - Journal پاسدار اسلام Journal Article

اميرالمؤمنين عليه السلام که سرور مجاهدان و الگوي شهادت طلبان است و به فرموده ي خودش باکي از مرگ ندارد که خود بر آن وارد شود يا مرگ بر وي هجوم آورد و باز به فرموده ي خودش با مرگ چنان مانوس و آشنا است که از طفل شيرخوار به پستان مادر آشناتر يعني مرگ را نه تنها نمي پذيرد بلکه سعادت و رهائي مي داند و از آن چنان لذتي مي برد که از لذت طفل با شير مادر بيشتر؛ در عين حال چنان در موقع جنگ با احتياط بود که وحشي قاتل حمزه آن گاه که هندِ جگر خوار (مادر معاويه) از او خواست که يکي از سه تن (محمد (ص)و سلم، علي عليه السلام، يا حمزه) را بکشد، گفت: اما محمد (ص)و سلم را نمي توانم کشت زيرا اصحاب او نگين وار احاطه اش کرده اند و دسترسي به او نيست و اما علي عليه السلام مردي است با احتياط که اطراف و جوانب خود را به دقت مواظب است و طمعي در او ندارم. و بسيار شنيده شده است که مرداني هم چون ميثم تمار، عبدالله بن عفيف و حجر بن عدي و امثال آنها از بزرگان اصحاب اميرالمؤمنين عليه السلام اظهار مي داشتند که آرزوي آنان و در خواستي که از خدا داشته اند همين بوده که نهايت کار آنها در زندگي شهادت باشد، آن هم بر دست شقي ترين مردم. باز مي گرديم به سخن مولي اميرالمومنين عليه السلام که از خدا درخواست سعادت و شهادت در نهايت زندگي مي کند و مي فرمايد: زيرا بازگشت به سوي او است امام با اين سخن به ما مي آموزد که سرانجام خواهيد مرد و هيچ جانداري از مرگ راه فرار ندارد، پس چه بهتر که مرگ در راه خدا باشد تا به بهائي گران آن را بفروشي.