Abstract:
«نوئل بورچ » نظریه پرداز ساختارگرای فرانسوی است که طبقـه بنـدی اش در زمینـه شکل های برش تصویر فیلم در چهار دهه گذشته معتبرترین و پراستنادترین طبقه بنـدی بوده است . این مقاله ، با توجه به تحولات و ابداعاتی که در دو دهه اخیر با پیدایش تدوین دیجیتالی در عرصه زیبایی شناسی تدوین پدید آمده اسـت ، لـزوم بـازنگری در نظریـه شکل شناسی بورچ را یادآور می شود و پس از طرح ویژگی زیبـایی شـناختی شـکل هـای سنتی برش از دیدگاه تطبیقی ، شکل جدیدی از برش را به حیطه ساختارشناسی تـدوین معرفی می کند که از دستاوردهای نسبتا بدیع تـدوین دیجیتـالی اسـت و در ایـن مقالـه
«تدوین نسبیت » نامیده شده است.
Machine summary:
"تعریف ، بررسی ، و بحث برای اتصال و انتقال نماها در تدوین ، دو شیوه اساسی و عمده وجود دارد: 1 ١- برش ٢- انتقال های تصویری یا بصری ٢ در دوره تدوین سنتی فیلم (دوره پیش از پیدایش تدوین دیجیتـالی ) کـه از دوره صـامت اغـاز می شود و طی دهه ١٩٩٠ رفته رفته پایان می پذیرد، بـرش هـای موجـود در فـیلم هـای سـینمایی و برنامه های تلویزیونی به سه گونه زیر قابل تقسیم بندی هستند: ١- برش معمولی ٣ (برش عادی یا برش ساده ) ٢- برش انطباقی ٤ (برش جور) ٣- برش پرشی ٥ (برش ناجور) کلیه برش های موردبحث بورچ - هر هشت گونه برش مـوردنظر او در کتـاب نظریـه سـینمای عملی -نهایتا به یکی از سه گونه اصلی و متفاوت برش های سه گانه بالا مربوط می شوند و یا یکـی از انواع برش های فوق هستند.
همـین خاصـیت دوگانـه (فـضایی - زمانی ) برش معمولی باعث شده است که این نوع برش از یک سو توجه مخاطب را از شیئی به شی دیگر، از عملی به عمل دیگر، و از «فضا-زمانی » به «فضا- زمان » دیگـر منحـرف یـا معطـوف کنـد (درنتیجه برش در فیلم احساس و ادراک شود) و از سوی دیگر چون برش معمولی بین نماهایی که به صورت زنجیره ای طبیعی از روابط علت و معلول ها، کنش و واکنش های منفک از یکدیگر- منفک از لحاظ بصری - توالی ، تداوم ، و ارتباط ایجاد می کنـد، «منطـق تـدوین » را کـه نمـایش معنـادار و هدفمند موقعیت های بصری متفاوت و متمایز از یکدیگر است ، با تغییر کامل فیزیک موضوع تصویر، توجیه می کند و در این جنبه - علی رغم «عدم ثبات وجود شـی » در فـضا و زمـان قبلـی - تماشـاگر «تداوم » را نه به عنوان مقوله ای صرفا توهمی ، بلکه به منزله پدیده ای «واقعی » می پذیرد."