آیا می‌توان امید ورزید؟ Editorial

اهمیتی که به نظر می?رسد در زندگی انسان?ها داشته باشد، از نگاه فیلسوفان تاحدودی امری حاشیه?ای تلقی شده است و تعداد اندکی از آنان در آثار خود مستقیما به آن پرداخته?اند و دیدگاه?های موجود در باب آن نیز بسیار متفاوت و حتی برخی مواقع متقابل است. تفاوت بارز دیدگاه?های موجود در باب ماهیت بنیادین‘امید’ آن را به یکی از مهم?ترین مسائل نظری?‘امید’مبدل ساخته است؛ از افلاطون و ارسطو گرفته که ‘امید’ را تا حدودی گمراه کننده می?دانستند، تا ادیانی که آن را نوعی ‘فضیلت الهی’ (یا مانند بودا رذیلت) معرفی می?کنند، متفکرانی که امید را به ایمان و عشق پیوند می?دهند، کسانی که مقول? ‘امید’با ریشه داشتن در ‘ایمان’ و اخذ رنگ و بوی معنوی از آن، می‌تواند موجب شود که فرد و نیز یک "ملت" در بدترین شرایط انسجام خود را حفظ کنند؛ از این روست که میزان ‘امید’داشتن انسان، اعم از‘امید’خلقی یا ‘امید’ ارادی از جمله معیارهایی است که می تواند کیفیت زندگی درونی او را در شرایط متلاطم مشخص سازد.