Abstract:
هدف از مطالعۀ حاضر، بررسی تأثیر شیوههای مختلف خودگفتاری انگیزشی، آموزشی و ترکیبی بر اکتساب و یادگیری یک تکلیف ادراکی حرکتی (دارت) و خودکارامدی جسمانی در دانشآموزان دختر 18-13 ساله بود. 48 دانشآموز دختر با میانگین سنی 46/15 سال که در پرتاب دارت مبتدی بودند، داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنیها پس از شرکت در جلسۀ آموزشی و پیشآزمون به چهار گروه 12 نفری شامل گروههای خودگفتاری انگیزشی، آموزشی، انگیزشی-آموزشی و تمرین جسمانی تقسیم شدند. دورۀ مداخله شامل 10 جلسه اکتساب، دو جلسه آزمون یادداری و یک جلسه آزمون انتقال بود. برای تحلیل دادهها از تحلیل واریانس یکراهه و تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر استفاده شد. یافتههای این پژوهش نشان داد که در مراحل اکتساب، یادداری فوری و یادداری تأخیری شیوههای خودگفتاری ترکیبی (انگیزشی-آموزشی) و آموزشی بیشتر از خودگفتاری انگیزشی و تمرین جسمانی به بهبود عملکرد پرتاب دارت در نوجوانان 18-13 ساله منجر شد. در مرحلۀ انتقال بهترین عملکرد مربوط به شیوۀ خودگفتاری آموزشی بود و سه شیوۀ دیگر به یک اندازه عملکرد داشتند. همچنین نتایج نشان داد که مداخلههای مختلف اثر معناداری بر خودکارامدی جسمانی افراد نداشت.
Machine summary:
كارشناس ارشد رفتار حركتي، دانشكدة تربيت بدني و علوم ورزشي، دانشگاه خوارزمي، تهران، ايران چكيده هدف از مطالعة حاضر، بررسي تأثير شيوه هاي مختلف خودگفتاري انگيزشي، آموزشي و تركيبي بر اكتساب و يادگيري يك تكليف ادراكي حركتي (دارت) و خودكارامدي جسماني در دانشآموزان دختر 18- 13 ساله بود.
يافته هاي اين پژوهش نشان داد كه در مراحل اكتساب، يادداري فوري و يادداري تأخيري شيوه هاي خودگفتاري تركيبي (انگيزشي-آموزشي) و آموزشي بيشتر از خودگفتاري انگيزشي و تمرين جسماني به بهبود عملكرد پرتاب دارت در نوجوانان 18-13 ساله منجر شد.
با توجه به موارد ذكرشده، نتايج اين پژوهش بيانگر اين است كه سه شيوة خودگفتاري چه اثري بر اكتساب و يادگيري مهارت پرتاب دارت بهعنوان يك تكليف دقتي در بين دانش آموزان دختر 18-13 ساله دارد و كدام شيوه مؤثرتر است؟ روش تحقيق طرح اين تحقيق از نوع نيمه تجربي بود كه 12 جلسه (10 جلسة اكتساب، 1 جلسة يادداري و 1 جلسةانتقال) براي اجراي آن در نظر گرفته شد.
بحث و نتيجه گيري هدف اين تحقيق مقايسة شيوه هاي مختلف خودگفتاري انگيزشي-آموزشي بر خودكارامدي جسماني، عملكرد و يادگيري پرتاب دارت بود.
براساس نتايج اين پژوهش مشخص شد كه شيوه هاي مختلف خودگفتاري انگيزشي-آموزشي بر عملكرد و يادگيري پرتاب دارت به عنوان تكليف دقتي در بين نوجوانان 18 -13 سال اثر سودمند است، اما بر خودكارامدي جسماني افراد اثر معناداري ندارد.
"The effects of in Instructional and Motivational Self-Talk on Students' Motor Task Performance Physical Education".