Abstract:
پژوهش حاضر، به بررسی رابطه سرمایه انسانی اعضای هیئت علمی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان در پردیس فنی دانشگاه تهران پرداخته است. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی و از لحاظ هدف، کاربردی که به صورت میدانی اجرا شده است. جامعه آماری پژوهش شامل 285 نفر از اعضای هیئت علمی این پردیس بوده، که با فرمول کوکران و در سطح آلفای (0/05) ،نمونه پژوهش به تعداد 164 نفر انتخاب گردید. ابزار پژوهش، پرسشنامه(سرمایه انسانی نادری)، می باشد و با روش روایی محتوایی، این پرسشنامه توسط متخصصان سرمایه انسانی تایید شد و پایایی آن با ضریب آلفای کرونباخ ( 0/941) بدست آمد. جهت تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون های k-s، آزمون تی تک نمونه ای، تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی تفکیکی) استفاده شد. یافته ها نشان داد: سرمایه انسانی اعضای هیئت علمی پردیس فنی دانشگاه تهران با آلفای(0/05) بالاتر از سطح متوسط بود. بین سرمایه های انسانی اعضای هیئت علمی در دانشکده های پردیس فنی دانشگاه تهران با آلفای(0/05) تفاوت معناداری وجود نداشت. میانگین پیشرفت تحصیلی دانشجویان کارشناسی ارشد دانشکده های مهندسی مکانیک،معدن و صنایع درسطح متوسط ، اما میانگین پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشکده های مهندسی برق و کامپیوتر، عمران، شیمی و متالوژی و مواد در سطح نسبتا مطلوب و بالاتر از متوسط می باشد. بین وضعیت پیشرفت تحصیلی دانشجویان کارشناسی ارشد در دانشکده های پردیس فنی تفاوت معناداری وجود نداشت بین شاخص کلی سرمایه انسانی اعضای هیئت علمی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان رابطه مثبت و معناداری (0/334r=) وجود داشت. بنابراین می توان نتیجه گرفت که هر چقدر سرمایه انسانی اعضای هیئت علمی در مولفه های شایستگی های شناختی، فراشناختی و ارتباطی-عاطفی بیشتر باشد می توان شاهد پیشرفت تحصیلی بهتر دانشجویان باشیم.
Machine summary:
"علاوه بر این پایین نبودن میانگین پیشرفت تحصیلی دانشجویان کارشناسی ارشد نسبت به میانگین فرضی در دانشـکده های مختلف پردیس فنی دانشگاه تهران به این معنا نیست که آنها دیگر نیازی به بهبود و ارتقـاء سـطح پیشـرفت تحصـیلی و کیفیت بالاتر ندارند، همان طور که دراین مطالعه ذکر شد، کیفیت نظام آموزش عالی ما با نارسایی هایی مواجهه می باشد و لذا توصیه می شود، مسئولین برنامه ریزی آموزشی دانشگاه تهران به ویژه پـردیس فنـی ایـن دانشـگاه ، جهـت جلـوگیری از وقوع افت تحصیلی دانشجویان به عوامل موثر در پیشرفت تحصیلی دانشجویان از جمله : عوامل فردی شامل ( جنس ، وضعیت تأهل ، گروه تحصیلی، مقطع تحصیلی، محل سکونت و نوع سهمیه قبولی)، عوامل خانوادگی شامل (عوامل مربـوط بـا شـغل والدین ، تحصیلات والدین و میزان حساسیت والدین به تحصـیلات فرزنـدان )، عوامـل اقتصـادی شـامل (درآمـد خـانوادگی دانشجویان و مشکلات اقتصادی، شاخص های بیکاری موجـود در جامعـه ، فقـر خـانواده هـا و عـدم توانـایی تـأمین مخـارج مستقیم و غیرمستقیم آموزشی، نیاز به کار اقتصـادی دانشـجو بـه غیـر از تحصـیل ، عـدم کسـب مهـارت هـای لازم از طریـق تحصیلات عالی جهت ورود به بازار کار)،عوامل دانشگاهی شامل ( عملکرد دانشگاه ، برداشت دانشجو از عملکـرد آمـوزش اساتید، تعاملات موجود بین استاد و دانشجو از نظر دانشجویان و نیز برخورداری دانشجویان از امکانات آموزشی و پژوهشی موجود در دانشگاه ) و هم چنین انگیزه پیشرفت شامل (میل و اشتیاق یا تلاش و کوششی است که فـرد بـرای دسـت یـابی بـه یک هدف و تسلط بر اشیا، امور یا افراد و اندیشه ها یا یک معیار متعالی از خود ابراز میدارد) توجه نمایند و به منظور بهبـود کیفیت پیشرفت تحصیلی دانشجویان و به تبع آن ارتقاء کیفیت نظام آموزش عالی ابتدا محدودیت هـای موجـود در عوامـل موثر در پیشرفت تحصیلی شناسایی و سپس برنامه ریزی آموزشی متناسب جهت مرتفع ساختن آن تهیه و تدوین شود."
(
, 
, 
)
