Abstract:
تصحیح متون کهن از شاخه های مهم و در عین حال دشوار پژوهش های ادبی به شمار می آید. روش های گوناگونی برای تصحیح متون وجود دارد که در بیشتر آنها «اقدم نسخ» جایگاهی ویژه در گزینش ضبط درست دارد. در موارد بسیاری میان تاریخ پدید آمدن متن و کهن ترین نسخه موجود، فاصله زمانی فراوانی وجود دارد؛ در حالی که ممکن است، شواهدی از همان متن در تذکره ها یا فرهنگ های لغت که تاریخی کهن تر نسبت به نسخه موجود دارند، وارد شده باشد. سوال اصلی این پژوهش آن است که آیا منابع واسطه ای، یعنی تذکره ها، جنگ ها و فرهنگ های لغت را می توان مکمل نسخه های خطی در تصحیح متون قلمداد کرد یا خیر؟ برای رسیدن به پاسخ با انتخاب دیوان مسعود سعد سلمان به عنوان منبع مورد مطالعه، ملاحظه شد که در بسیاری از موارد با بهره گیری از شواهد شعری این شاعر در فرهنگ های لغت و تذکره ها می توان به حل بسیاری از دشواری های تصحیح متون کمک کرد.
One of the valuable Persian books on social and political affairs is Aghraz-al-Siasah by Zahiri Samarghandi which has been corrected and published by Ja’far She’ar in 1349. The version corrected by She’ar which is the only printed version of this book until now has various mistakes and defections which should be eliminated or corrected in other printings. In this essay، the correct forms of some of these mistakes have been offered regarding the textual and non-textual contexts. Sandbadnameh and Divans of Persian and Arab poets are the sources which have had an important role in correcting a number of incorrect words. Comparing some of the expressions of this book as the textual context has shown the correct form of some incorrect words. The results of this study show that although the correction of some Persian texts has been carried out by scholarly persons، these texts still need to be reviewed and even corrected again.
(
, 
, 
)
