Abstract:
همزمان با پیروزی انقلاب اسلامی نهادهای جدیدی برای تحقق آرمانهای انقلاب اسلامی تاسیس شد. سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یکی از این نهادهاست. درباره کارکردهای این نهاد تاکنون مباحث مختلفی مطرح شده است. برخی با تاکید بر نظامی بودن این نهاد ورود به حوزه های دیگری چون عرصه فرهنگی را ناصحیح می دانند. در مقابل برخی دیگر با تاکید بر اصولی چون اصل یکصد و پنجاه قانون اساسی بر کارکرد چند جانبه این نهاد برای «نگهبانی از انقلاب و دستاوردهای آن» تاکید دارند. در این پژوهش برای شفاف شدن این مسئله به بررسی موضوع ورود سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به عرصه فرهنگی از منظر قانون اساسی جمهوری اسلامی پرداخته ایم.
بر اساس بررسی های صورت پذیرفته در این مقاله و ارائه ادله های «قرآنی - روایی»، «اصولی» و «فقهی» مشخص شد که سپاه پاسداران نهادی چند منظوره است که برای مقابله با تهدیدات گوناگونی که انقلاب اسلامی را تهدید می نماید کارکردهای متنوعی چون کارکرد فرهنگی دارد. لذا ورود این نهاد به عرصه فرهنگی برای تقابل با تهدیدات یکی از اصلی ترین ماموریت های این نهاد به شمار می آید.
Machine summary:
"به عبارت دیگر در همان ابتدا باید مشخص نماییم که آیا این پاسداری تنها محدود به عرصه نظامی است یا سایر عرصهها از جمله فرهنگی و جنگ نرم را هم شامل میشود؟ به عنوان مثال آیا در صورت هجمه فرهنگی و جنگ نرم پاسداری از انقلاب مفهوم دارد؟ یا خیر؟ برای روشن شدن این مطلب بایستی به جایگاه حقوقی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و قوانین مدونه درباره این نهاد انقلابی رجوع کرد.
علاوه بر این، به نامه 26 / 4 / 1364 حضرت امام درباره تشکیل نیروهای سه گانه سپاه نیز استناد میشود، در این نامه حضرت امام تصریح میفرمایند که: با توجه به اینکه در اصل یکصد و پنجاه قانون اساسی، ادامه نقش سپاه در نگهبانی از انقلاب و دستاوردهای آن تصریح شده است و نظر به اینکه انجام این نقش بدون آمادگی کامل سپاه از جهت تجهیزات و آرایش جنگی و فنون دریایی وزمینی و هوایی امکانپذیر نیست شما مأموریت دارید هر چه سریعتر سپاه پاسدارن را مجهز به نیروی زمینی، هوایی و دریایی نمایید تا در موارد لزوم با همکاری ارتش ...
(آخوند خراسانی، 1409 ق، 249 - 247) در اصل یکصد و پنجاه قانون اساسی و ماده یک اساسنامه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، نگهبانی از انقلاب اسلامی ایران و دستاوردهایآن لفظ مطلق است که تمامی مقدمات حکمت را دارا است به این بیان اولا این عبارت امکان اطلاق و تقیید را دارد یعنی از الفاظی است که با قطع نظر از تعلق حکم به آن، قابل انقسام به مطلق و مقید میباشد ثانیا قرینهای بر تقیید (متصله یا منفصله) وجود ندارد."