ابعاد توسل به دعا در بیماران سرطانی Journal Article

سابقه و هدف: یکی از هولناک­ترین تجارب بشری سرطان و رنج ناشی از آن است. مواجهه با این بیماری سبب بحران‌های حاد و شدید در سلامت فرد می‌شود. اعتقادات مذهبی در زمان بیماری نسبت به هر زمان دیگری برای شخص اهمیت بیشتری پیدا می­کند. در میان منابع مذهبی و معنوی بیشترین منبعی که مورد استفاده قرار می‌گیرد، دعا است. دعا محکم‌ترین و بالاترین حلال مشکلات است و با قدرت دعا می‌توان انرژی معنوی را آزاد ساخت. مطالعه‌ی حاضر با هدف بررسی ابعاد توسل به دعا در بیماران سرطانی مراجعه‌کننده به مرکز غذا و داروی دانشگاه علوم پزشکی گلستان در سال 1392 انجام گرفت. مواد و روش­ها: مطالعه‌ی حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود که در آن 96 بیمار مراجعه‌کننده به مرکز غذا و داروی دانشگاه علوم پزشکی گلستان با تشخیص سرطان و تحت درمان با داروهای آگونیست به روش سرشماری در سال 1392 انتخاب شدند. اطلاعات توسط پرسشنامه‌ی مشخصات جمعیتی و پرسشنامه توسل به دعا که توسط پولوما (Poloma) و پندلتون (Pendelton) تهیه شده ‌بود، جمع‌آوری گردید. داده‌های به‌دست آمده توسط نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 16 به کمک آمار توصیفی (فراوانی، میانگین، انحراف‌معیار) و آمار استنباطی (آزمون آنالیز واریانس) تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: براساس نتایج پژوهش میانگین و انحراف‌معیار توسل به دعا در بعد تناوب دعا 7/21±7/91، در بعد تجربه قبلی دعا 8/9±6/45 و در بعد نگرش به دعا 0/8±9/33 به‌دست آمد. آزمون آماری نشان داد که بین ابعاد دعا اختلاف معنا‌داری وجود داشت؛ به‌طوری‌که تناوب دعا با تجربه قبلی دعا (01/0>P)، تناوب دعا با نگرش قبلی به دعا (005/0>P) و درنهایت تجارب قبلی دعا با نگرش قبلی به دعا (01/0>P) ارتباط معناداری داشتند؛ ولی نتایج آزمون رگرسیون خطی چندگانه بین هیچ‌یک از ابعاد دعا با مشخصات جمعیتی ارتباط معنا‌داری را نشان نداد. استنتاج: با توجه به خوب و بالا بودن تاثیر ابعاد مختلف توسل به دعا در بیماران، می‌توان بیان نمود که توسل به دعا، می‌تواند پایگاه محکمی برای زندگی و تحمل مشکلات و عوارض بیماری و درمانی در بیماران سرطانی محسوب شود؛ بنابراین پرستاران به‌عنوان مهم‌ترین عضو کادر درمانی، می‌توانند با شناسایی ابعاد روحی در بیماران سرطانی به ادامه روند درمانی و بهبود کیفیت مراقبت آن‌ها کمک نمایند.

در مطالعه‌ی حجتی (1388) که بر روی بیماران تحت همودیالیز انجام دادند، تناوب دعا، آداب دعا، تجربه قبلی دعا و همچنین نگرش نسبت به دعا در بیشتر بیماران در سطح بالایی گزارش شد که با یافته‌های حاصل از این مطالعه در رابطه با توسل به دعا و ابعاد آن همسو می‌باشد (4). رضایی و همکاران نیز (1385) در مطالعه خود یافتند که بیماران در مراحل انتهایی بیماری به‌میزان زیادی از دعا استفاده می‌کنند که با نتایج این تحقیق مشابه می‌باشد (5). در مطالعه‌ی رضایی و همکاران نشان داده‌ شد که بین مشخصات جمعیتی و تناوب دعا ارتباط معناداری وجود دارد (5) که با نتایج حاصل از این مطالعه متناقض می‌باشد. On the relationship between prayer frequency and spiritual health in patients under hemodialysis-therapy. 1. The Influence of Trust in God on Mental Health with an Emphasis on Quranic Teachings Rahmatollah Marzband1*, Ali Asghar Zakavi2, Seyed Hossein Hosseini Karnami1 نقش توکل در سلامت روانی با تأکید بر آموزه‌های قرآنی رحمت اله مرزبند1*، علی اصغر زکوی2، سیدحسین حسینی کارنامی1 چکیده با توجه به اهمیت رویکرد معنوی در حفظ و ارتقای سلامت روان، پژوهش حاضر در جهت بررسی نقش آموزه قرآنی توکل در شکل دهی، حفظ و ارتقای سلامت روان صورت گرفته ‌ا‌ست. به عقیده‌ی بوالهری بهداشت روان تأمین و حفظ سلامت روانی، فردی و اجتماعی است به‌طوری‌که فرد بتواند فعالیت‌های روزمره خود را به‌خوبی انجام دهد، با افراد خانواده و محیط خود ارتباط مناسب برقرار نماید و رفتارهای غیرعادی از نظر مردم و خود، نداشته‌‌ باشد (4).