زیبایی شناسی گودمن: نومینالیستی یا غیرنومینالیستی؟ Journal Article

نلسون گودمن، در 1956، یک نظریه­ی نومینالیسم مرئولوژیکی وضع می­کند، که طبق آن وجود چیزی جز فردهای انضمامی تصدیق نمی­شود. این مقاله، که به بررسی رابطه­ی زیبایی‌شناسی با نومینالیسم در فلسفه­ی گودمن می­پردازد، نشان می­دهد که زیبایی‌شناسی گودمن یک زیبایی‌شناسی نومینالیستی است. این ادعا از طریق بررسی نظریه­های گودمن در مسائلِ تعریف هنر، محتوای هنر، و ارزش هنر توجیه می­شود: (1) در مسئله­ی تعریف، هنر ازطریق بعضی ویژگی­های نحوی و معنایی آثار هنری تعریف می­شود، اما چنین نیست که این ویژگی­ها، ذاتی یا فصل ممیز هنر باشند؛ (2) در مسئله­ی محتوا، در خصوص بازنمایی کلیات و ناموجودها و نیز در خصوص بیان، به جای فرض قلمروی وجودشناسانه‌ای غیر از جهان فردها به منزله­ی مرجع آثار هنری، ارجاع این آثار از طریق دلالت و تمثل همچنان به فردهای انضمامی است؛ (3) در مسئله­ی ارزش، اگرچه شناخت به منزله­ی ارزش هنری مشترک میان همه­ی آثار هنری دانسته می­شود و رابطه ای درونی با آنها دارد، خاصِ آثار هنری نیست. از این رو، نمی­تواند یک کارکرد ذاتی هنر باشد. این عدم تخطی زیبایی شناسی گودمن از نومینالیسم، خود، نتیجه­ی رعایت الزامات نومینالیسم در نظریه­ی نظام­های نمادی است، نظریه‌ای که گودمن مسائل زیبایی‌شناسی را در چارچوب آن پاسخ می­دهد

این ادعا از طریق بررسی نظریه های گودمن در مسائل تعریف هنر، محتوای هنر، و ارزش هنر توجیه میشود: (١) در مسئله ی تعریف ، هنر ازطریق بعضی ویژگیهای نحوی و معنایی آثار هنری تعریف میشود، اما چنین نیست که این ویژگیها، ذاتی یا فصل ممیز هنر باشند؛ (٢) در مسئله ی محتوا، در خصوص بازنمایی کلیات و ناموجودها و نیز در خصوص بیان ، به جای فرض قلمروی وجودشناسانه ای غیر از جهان فردها به منزله ی مرجع آثار هنری، ارجاع این آثار از طریق دلالت و تمثل همچنان به فردهای انضمامی است ؛ (٣) در مسئله ی ارزش ، اگرچه شناخت به منزله ی ارزش هنری مشترک میان همه ی آثار هنری دانسته میشود و رابطه ای درونی با آنها دارد، خاص آثار هنری نیست . هدف نومینالیسم ١٩٥٦ ارائه ی یک شرط (یا اصل ) نومینالیستی است که تعهد نظام های برساختی ٢ را به اصل امساک ٣ ضمانت کند و موضوع آن ، تمایز متافیزیکی فرد/طبقه ٤ است : ’در این فرمول بندی، طبقات به عنوان هویاتی فهم ناپذیر کنار گذاشته میشوند و در مقابل به هر چیزی امکان داده میشود تا به منزله ی یک فرد تعبیرشود- ‘ (١٩ :١٩٥٦ ,Goodman). و از آنجا که ، به عقیده ی گودمن ، نوع رابطه ی ارجاعی میان نماد و آنچه نماد به آن ارجاع میکند همواره رابطه ای قراردادی است ٢٠، یک چیز فقط آنگاه به عنوان یک نماد عمل میکند که تحت قواعد نحوی و معنایی یک نظام باشد، یا به عبارت دیگر به یک نظام نمادی تعلق داشته باشد.